Profiler Jefferson Winter buigt zich over het vierde slachtoffer van een killer-die-niet-doodt: een maniak die vrouwen met messteken bewerkt en een lobotomie laat ondergaan. Alleen hun gezicht is ongeschonden gelaten. Ze leven nog, maar zijn hulpeloze kasplantjes.
Rachel Morris heeft een date met een man met wie ze al maanden chat. Ze zit in een ongelukkig huwelijk en deze chatvriend begrijpt haar zó goed… Zij zal het volgende slachtoffer zijn. Maar is deze maniak wel de échte kwade genius, of is er iemand anders die de regie voert?

Dit boek lag al een tijdje in mijn kast, maar ik was er nog niet eerder aan toegekomen om hem te lezen. Maar nu ik hem uit heb vraag ik me af waarom ik er zo lang mee gewacht heb.
Twee dagen heb ik erover gedaan om hem uit te lezen, want je vliegt er doorheen. Het verhaal is spannend vanaf de eerste bladzijde, je zit er meteen in.
We volgen twee verhaallijnen, één vanuit Winter, de profiler, en één vanuit Rachel, het nieuwste slachtoffer. Dat je als het ware meekijkt door de ogen van het slachtoffer maakte het nog spannender en luguberder. Je kunt haar wanhoop en angst bijna voelen tijdens het lezen.
Het verhaal is vlot geschreven, en het idee van de lobotomie is even gruwelijk als origineel. De personages zijn goed uitgewerkt, ze gaan echt leven. En net als je denkt te weten hoe het in elkaar zit volgt er nog een verrassende wending.
De Poppenspeler heeft alles wat ik zoek in een thriller, spanning, bloed en verrassingen. Het is een sterk verhaal en het leest als een trein. Goed boek, zeker voor een debuut.
Aanrader als je van thrillers houdt, maar laat maar liggen als je niet tegen bloed kan.

De link in deze post is een affiliate link. Zie mijn disclaimer voor meer info.