Ik was eigenlijk niet van plan om er iets over te schrijven, maar ik doe het toch. De coronacrisis. Als het je ontgaan is dan moet je wel echt onder een grote steen leven, dus wat voor nieuws kan ik hier nog over vertellen? Niks natuurlijk, maar aangezien mijn blog mijn uitlaatklep is gebruik ik hem ook precies daarvoor: mijn hart luchten.
Lees verder “Een crisis brengt het slechtste en het beste in mensen naar boven”
Als je je eetgewoontes of je levensstijl gaat veranderen dan komt er onvermijdelijk een moment dat je dat moet gaan delen met anderen. En dat kan best lastig zijn.
Nee, geen zorgen, ik ga niet stoppen met bloggen. Schrok je? Er zijn wel een aantal andere dingen waar ik mee zou willen stoppen, en deze challenge daagt je uit om daar over na te denken. Doe je ook mee?
Vanmorgen kwam ik in een hardloopgroep op Facebook een artikel tegen over een hardloopster die door zeven mannen het ziekenhuis in geslagen is. Ik schrok daar nogal van. Wat bezielt mensen om zoiets te doen? Waar gaat het fout? En hoe veilig is het nog om in je eentje te gaan lopen?
Al weer twee maand geleden dropte ik deze bekentenis op mijn blog, met het idee ‘misschien helpt het schrijven om het na al die tijd eens te gaan doen’. En ja, erover schrijven heeft zeker geholpen. Ik vond het wel weer eens tijd worden voor een update.
Lees verder “‘Maar ik kan je geen korting geven hoor…’ – veggie update”
Afgelopen maandag begon ik bij mijn nieuwe baan, en omdat het midden in de stad is besloot ik om de eerste dagen met de trein te gaan. Ik hou van mijn auto, dus dit was mijn eerste treinreis in jaren. En wat is de NS er op vooruitgegaan sinds de laatste keren.
Ik denk dat iedereen die wel eens op Facebook zit ze wel kent: die vage, nietszeggende statussen die bij verschillende vrouwen voorbij komen. Het zou de nieuwsgierigheid van mannen moeten prikkelen en de aandacht moeten vestigen op borstkanker. Klinkt mooi toch? Maar ik doe er niet aan mee.
Lees verder “Waarom ik niet meedoe met ‘het grote borstkankerspel’”
Vier mei, Dodenherdenking. We herdenken de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, zoals ieder jaar. Twee minuten stilte. Dit. Nooit. Meer.
Inmiddels ben ik al bijna twee maanden een dertiger, en ja, ik ben wel aardig aan het idee gewend dat ik geen twintiger meer ben. In mijn twintiger jaren heb ik natuurlijk de nodige dingen geleerd, en het leek me leuk om een aantal levenslessen met jullie te delen.
