Ik keek er al maanden naar uit, en zaterdag was het dan eindelijk zo ver: ik stond aan de start van mijn eerste obstacle run. En het was zwaar, op sommige punten zelfs eng, maar zo ontzettend gaaf om te doen!

Een obstacle run stond al lange tijd op mijn lijstje om een keer te doen. Voor degenen die het niet kennen: het is een hardloopparcours met onderweg verschillende obstakels die je moet overwinnen. Voordat de Strong Viking en de Mudmasters zo in opkomst waren werd het volgens mij gewoon een survival run genoemd.
Toen ik, veel te vroeg, aankwam in Cuijk moest ik wel even slikken. Het eerste obstakel zag er al onneembaar uit. Het was een houten muur op ongeveer schouderhoogte, waar we overheen zouden moeten klimmen. De moed zonk me even in de schoenen, dat beloofde wat voor de rest van de run. Ik werd nog zenuwachtiger dan ik al was.
Maar toen we naar het startvak geroepen werden voor de gezamenlijke warming up was ik mijn zenuwen snel vergeten. Ik werd helemaal meegezogen in de sfeer en het enthousiasme van de andere deelnemers. De muur bleek overigens niet het eerste obstakel, we moesten als eerste onder het ‘podium’ door kruipen.
En toen was daar die muur. In eerste instantie lukte het inderdaad niet, maar opeens kreeg ik een zetje. En dat is nou het mooie van zulke runs, ik hoor dat zo vaak: mensen helpen elkaar. Of je nou deel bent van hun groepje of niet, je kunt schijnbaar altijd rekenen op hulp als je dat nodig hebt, en dat heb ik nu ook mogen ervaren. Vertraag je iemand? Dat maakt niet uit, want het is geen wedstrijd, het gaat niet om tijd. Heel bijzonder vond ik, dat zou in het echte leven ook wel wat vaker mogen gebeuren. Even ons eigen egoïsme opzij zetten en een hand uitsteken naar een ander.
Maar goed, het muurtje nam ik dus, met een beetje hulp, maar het lukte wel, en dat voelde al als een overwinning op zich. En de rest ging ook lekker. Sommige dingen met hulp, bij andere onderdelen was ik juist degene die kon helpen, en andere dingen deed ik gewoon zelf.

Uiteindelijk waren er drie obstakels die ik heb overgeslagen. Al vrij in het begin het net klimmen, ik dacht dat het makkelijk was en dat ik dat wel even zou doen. Blijkt dat het net aan de onderkant nergens aan vast zat, en dat maakte het een stuk moeilijker. Die viel even tegen, met water tot aan mijn middel was het extra zwaar en het is me niet gelukt om naar boven te klimmen. Ook het touwklimmen, dat kon ik vroeger met de gymlessen al niet, dus die gaf ik al vrij snel op, en dat vond ik ook prima. No hard feelings. En tot slot de monkey bars, het onderdeel waar veel van de meest ervaren obstacle runners nog moeite mee hebben. Ik vond het dan ook absoluut niet erg dat die niet gelukt zijn.
En verder… ben ik vooral trots. Ik heb dingen gedaan waarvan ik dacht dat ik het niet kon, ik heb dingen gedaan die ik niet durfde, sommige obstakels waren hartstikke eng. Maar met veel aanmoediging en geduld heb ik ze toch overwonnen.
Ik wilde dit heel graag een keer doen, en ik heb mezelf verbaasd. Ik ging voor de fun, voor de ervaring, het een keer meemaken. Maar het was zo veel meer. Ik heb er ontzettend van genoten, en ik zou het zo weer doen.