Ja, en toen was ik dus aan het hardlopen. Maandag heb ik mijn eerste ‘run’ gedaan. Nou ja, run, het was minstens net zoveel wandelen als rennen. Ik ben begonnen met de lesjes van Evy, daar zullen veel van jullie vast wel eens van gehoord hebben. Met de lessen werk je aan je conditie en bouw je op naar het rennen van vijf kilometer. Daarna is er nog een serie die je helpt op te bouwen naar de tien, maar zo ver ben ik nog lang niet. Je rent en wandelt dus afwisselend. De wandeltijd is bedoelt om weer op adem te komen na het rennen en geloof me, dat is echt nodig als je het voor het eerst doet.
Het begon met een minuutje rennen. Dat was op zich nog wel te doen, hoewel de minuut langer duurde dan ik dacht. De laatste paar seconden was ik toch wel echt toe aan het wandelmomentje. Maar daarna moest ik al twee minuten rennen. Wacht even, twee? Die ene vond ik al lastig genoeg. Maar verbazend genoeg bleek het wandelmoment lang genoeg om toch die twee minuten, zij het met wat moeite, vol te kunnen houden.
Al met al maakte ik het lesje netjes af, dat duurde ongeveer 21 minuten. Dat vond ik echt als ontzettend weinig klinken, toen ik me bedacht dat er mensen zijn die bijna vijf kilometer in die tijd rennen. Maar je moet ergens beginnen. Het voelde wel goed. Zo hardlopen voelt toch net wat actiever dan wandelen, hoewel ik dat ook wel zal blijven doen.

Ik had mezelf voorgenomen om minimaal eens per week te gaan trainen. Evy vond dat ik drie keer per week moest trainen. Twee keer vond ik een mooie middenweg, dus ging ik vandaag voor mijn tweede keer. En misschien ga ik vrijdag nog wel een keer. Oke, wie hou ik hier voor de gek? Natuurlijk ga ik vrijdag nog een keer. Vandaag ging tenslotte al beter dan maandag, mijn gemiddelde snelheid ging omhoog en ik was minder moe tijdens het rennen. En ik wil heel graag weten of dat vrijdag nog iets beter is. Vanmorgen vroeg ging ik dus de deur uit voor mijn tweede run, en die eindigde met onverwacht gezelschap. Ik was bijna weer thuis toen ik op straat een klein bruin konijntje zag zitten. Even later zag ik ook een kat, die zat achter de auto.

“Roosje, kom eens?” hoorde ik. Het was de buurvrouw. Of nou ja, buurvrouw, ik moest de hoek nog om dus het was wel meer dan een paar huizen verder, maar toch vind ik het een buurvrouw. Ik hield in en vroeg vriendelijk of ze het tegen de kat of tegen het konijn had, al kon ik het antwoord wel raden. De kat liep wel vaker op straat, voor het konijntje was het toch vrij ongewoon.
Roosje bleek inderdaad het konijn te zijn. Het was het konijntje van andere buren die op vakantie waren. Zij en nog een andere buurman (volg je het nog?) zorgden voor de dieren, maar waarschijnlijk had het hokje niet goed dicht gezeten en was het beestje onder de schutting door gekropen. En een konijn komt echt niet uit zichzelf terug naar huis als die honger heeft, dus dat zou een vervelende thuiskomst zijn voor de buren.
Omdat we met zijn tweeën meer kans maakten dan iemand alleen probeerden we samen om Roosje te vangen. Maar ook zij zette het op een rennen. Blijkbaar beviel het haar wel op straat en ook de kat vond ze wel goed gezelschap. Samen renden ze weg, een tuin in, de tuin weer uit, grijp, mis! Op een gegeven moment kwam de buurman er aan met een soort net wat hij over het konijn heen zou kunnen gooien. Ze was weer een tuin in gerend en durfde niet over het hegje heen te springen, dus met een beetje geluk was ze daar wel te vangen.
En ja, buurman gooide het net er overheen, het arme beestje was wel een beetje in paniek, maar ja, beter zo dan aangereden worden of door een hond gegrepen worden. Ik kon haar snel onder het net vandaan halen en gelukkig kwam ze op mijn arm een beetje tot rust.
De buurvrouw haalde de sleutel van de tuin en zo konden we haar weer in haar hokje zetten. Waar ze met een flinke geeuw languit ging liggen, moe van het avontuur. Eind goed, al goed.
En zo eindigde mijn tweede run met het gezelschap van Roosje het konijn. Zo maak je nog eens wat mee, maar ik hoop toch dat ik haar niet weer op straat tegen zal komen.

Doe jij al mee met de winactie? Over vijf dagen maak ik bekend wie de sportarmband gewonnen heeft.