Ik ben in het verleden vaker geopereerd, maar nog nooit eerder bewust en/of gepland. Voor het eerst moet ik me dus voorbereiden en krijg ik te maken met… de pre-operatieve screening. Maar wat is dat nou precies?

Ik kan me voorstellen dat zo’n screening er voor een andere operatie anders uit kan zien, maar voor mij was het een rondje langs verschillende mensen waar ik direct of indirect mee te maken zou krijgen.
Ik begon bij de chirurg. Of nee, bij de röntgenfoto’s, dat was in de planning niet helemaal goed gegaan, maar die moesten voor de afspraak bij de chirurg gemaakt zijn. De chirurg praatte me nog even bij over wat precies de plannen waren, ik kon vragen stellen en ik moest aangeven of ik er nog steeds achter stond. Wat natuurlijk zo was, dus ik mocht door naar de volgende.
De volgende ronde waren de metingen. Lengte, gewicht, bloedprikken en een hartfilmpje omdat ‘u bekend bent bij de cardioloog’. Huh? Dan weten zij meer dan ik, ik ben nog nooit bij een cardioloog geweest. Het bleek verkeerd doorgegeven te zijn, een hartfilmpje was dus niet nodig. Bloedprikken was zoals altijd een drama, maar dat ben ik wel gewend. Ik ben lastig te prikken, en na het tweede buisje hield het bloed op met stromen. Twee blauwe armen rijker kon ik weer naar buiten, op naar de apothekersassistent.
Daar bespraken we welke medicijnen ik gebruik, en wat ik voorafgaand aan de operatie niet moet nemen. Ook werd uitgelegd hoe het werkt als ik mijn medicijnen in eigen beheer houd tijdens mijn opname. En ter voorkoming van infecties kreeg ik een neuszalf en een scrub mee die ik vanaf drie dagen van tevoren moet gebruiken.
Het rondje eindigde bij de anesthesioloog, die me vertelde over de narcose, en me kon vertellen dat de metingen die eerder die ochtend gedaan waren in orde waren. Groen licht dus, nu is het echt. Over minder dan een maand heb ik een nieuwe heup.