Zonder corona zou ik sinds gisteren of sinds vanmiddag een polsbandje dragen, een goodybag uitpakken en belachelijk vroeg naar bed gaan, om vervolgens nog uren wakker te liggen en in het holst van de nacht weer op te staan om de trein naar Nijmegen te pakken. En nu, niets van dat alles, en dat is best raar.

Foto door Andrea Piacquadio op Pexels.com | Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog is er dit jaar helemaal geen Nijmeegse Vierdaagse. Geen feesten, geen stad vol bezoekers uit de hele wereld. Logisch, en dat had bijna iedereen al wel maanden zien aankomen, maar toen het in de persconferentie hardop werd gezegd was het toch wel even zuur.
Via een wandelsportzaak had ik een startkaart gewonnen, dus ik zou eigenlijk weer een keer meelopen. Al was het op dat moment eigenlijk al wel duidelijk dat het er niet in zou zitten voor dit jaar. Maar zolang het niet uitgesproken was was er hoop.
Ik heb foto’s voorbij zien komen van een onherkenbare, lege Wedren. Ik ga het wel missen, de sfeer en de gezelligheid. Ik heb al een paar jaar niet meer meegelopen, maar ik volgde het natuurlijk wel. Even de stad in, op de woensdag lopen ze bijna langs huis dus ieder jaar ging ik wel even kijken, en natuurlijk alle tv-programma’s rondom de Vierdaagse. En de intocht op vrijdag, in het echt of op tv.
Er zijn geloof ik wel wandelaars die op eigen houtje gaan lopen, en de wandelbond heeft gezorgd voor een virtueel alternatief, maar dat is toch anders.
Gelukkig kreeg ik na de officiële bekendmaking dat het niet door zou gaan meteen bericht dat mijn gewonnen startkaart mee mag naar volgend jaar. Dus als het volgend jaar doorgaat ben ik er sowieso bij. En dan troost ik me nu maar met de gedachte dat ik heel veel extra tijd heb om te trainen.