Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.

Ik kocht dit boek in de eerste plaats omdat ik een beetje verliefd was geworden op de cover, en natuurlijk ook omdat ik benieuwd was naar het verhaal. En daar heb ik geen spijt van gekregen.
Al bij het eerste hoofdstuk was ik diep onder de indruk. Het is zo sterk geschreven, net of ik in het hoofd van Jasmijn zit, of eigenlijk zelfs net alsof ík Jasmijn ben.
In Zondagskind bekijk je de wereld door de ogen van Jasmijn, van de kleutertijd totdat ze een volwassen vrouw is. Jasmijn heeft asperger, al weet ze dat zelf nog niet.
Vanaf het begin word je in het boek gezogen, en er is iets wat ervoor zorgt dat je wil blijven lezen. Het is vlot geschreven, in begrijpelijke taal. Goudeerlijk met soms een rauw randje. Ik heb gelachen, en ik heb een traantje weg moeten pinken.
Zondagskind is een prachtig boek, en nog leerzaam ook. Het is trouwens autobiografisch. Aanrader voor iedereen.

Deze recensie bevat affiliate links. Zie mijn disclaimer voor meer informatie.