Hoi, ik leef nog hoor! Ik kon alleen zo moeilijk typen de laatste dagen. Tweetjes met mijn telefoonhand ging natuurlijk prima, maar hele blogposts op de telefoon blijf ik vervelend vinden. Dus ik was even afwezig, en eigenlijk ben ik überhaupt weinig online geweest, en dat was best lekker.

Maar goed, hoezo moeilijk typen? Ik was gestoken door een geniepig klein vliegbeestje. In mijn hand, dat is best een belangrijk detail als je het over typen hebt. Kleiner dan een mug, maar ook een stuk venijniger. Met een gemeen prikje, en toen hij er eenmaal zat moest ik hem hardhandig van me af slaan, want hij liet niet meer los. Of zij, de vrouwtjes zijn meestal de stekerds toch? Gevolg: een dubbeldikke hand waarmee ik bijna niks kon. Lief heeft me zelfs naar de dokter gesleurd, omdat het de volgende dag nog altijd aan het groeien was. Een paar allergiepilletjes, koelzalf en twee rustige dagen verder en het is bijna over. Hij is nog wel dik, maar niet meer extreem, en ik kan hem weer fatsoenlijk gebruiken.
Tja, zo kom je nooit bij de dokter, en zo drie keer in drie maanden tijd. Ach ja, dat compenseert weer voor al die tijd dat ik er niet geweest ben. Gemiddeld ben ik nog steeds niet iemand die vaak bij de dokter komt.
Deze week is het gelukkig een stuk rustiger dan vorige week. Ik ben nog steeds vrij, of nou ja, vrij… Eigenlijk is dat niet helemaal het juiste woord. Ik wil er verder niet te veel over kwijt, en ik wil er al helemaal geen volledige post aan besteden, maar ik heb op dit moment geen baan meer. Komt misschien zomaar uit de lucht vallen, maar dat was voor mij ook het geval. Laten we het er op houden dat het niet vrijwillig was, en ook niet terecht. Maar voorlopig ben ik dus ‘vrij’. Er zijn vervelendere momenten om je baan te verliezen, ik heb me nog geen moment verveeld.
En verder dacht ik dat ik een heleboel te vertellen had, maar eigenlijk valt dat best wel tegen. Morgenochtend hoop ik dat het een beetje droog weer is, want ik wil al dagen gaan hardlopen, maar in het weekend kwam het er niet van, en daarna zat ik met mijn hand. Dat werkt zo door, iedere stap die ik zette voelde als een dreun en deed zo zeer. En ik ben absoluut niet kleinzerig. Je bent letterlijk ‘onthand’ eigenlijk.
Maar nu heb ik eigenlijk geen idee meer van wat ik verder allemaal wilde vertellen, dus ik denk dat ik het maar gewoon voor gezien houd vandaag. Fijne avond, voor wat er nog van over is, en als je dit morgen leest: fijne dag!