Vier mei, Dodenherdenking. We herdenken de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, zoals ieder jaar. Twee minuten stilte. Dit. Nooit. Meer.

Ja, we leven in Nederland al ruim 70 jaar in vrijheid. En daar ben ik hartstikke dankbaar voor. Het lijkt zo vanzelfsprekend.
Maar ondertussen wordt er op andere plaatsen in de wereld nog keihard gevochten voor die vrijheid. Nog altijd vallen er dagelijks oorlogsslachtoffers. Vreemden voor mij, maar maakt dat het minder erg? We hebben hier onze vrijheid toch?
Oorlog is er niet meer, niet in Nederland, niet in West-Europa. Maar nog steeds staan mensen elkaar naar het leven, om geld, geloof, geaardheid, of gewoon om een andere mening. Wij zijn vrij, maar voor velen zal de honger’winter’ nooit stoppen. Wij zijn vrij, maar intussen verdrinken er honderden vluchtelingen, mensen die op zoek zijn naar diezelfde vrijheid.
Er wordt gejuicht als er weer een boot is omgeslagen. “Dan kunnen ze ook niet meer naar Nederland komen!” Wij leven in vrijheid en vrede, maar dat gunnen we een ander blijkbaar niet. Gaan we het ooit leren?
De Tweede Wereldoorlog is gelukkig al decennia lang verleden tijd. En natuurlijk herdenk ik de slachtoffers die gevallen zijn om hier voor te zorgen. Dat vind ik niet meer dan normaal, sterker nog, ik vind het respectloos om het niet te doen. Nooit moeten we vergeten wat onze vrijheid gekost heeft.
Maar alsjeblieft, zullen we, met elkaar, ook een ander die vrijheid en vrede gunnen? Zullen we gewoon met zijn allen een beetje menselijk blijven? Zelfs als mensen ‘anders’ zijn? We zijn tenslotte allemaal wereldburgers, en we willen allemaal graag hetzelfde: vrede en vrijheid. Gaan we dat ooit leren?