Na een gemiste controle (beschamend verhaal, daar laat ik het bij) was het vandaag dan toch echt zover: de eindcontrole bij de chirurg. Als alles in orde was zou daarmee het hele traject afgesloten zijn.

Ik maakte me niet echt zorgen om de controle, het voelde al weken zo goed dat ik me niet kon voorstellen dat er iets mis zou zijn, maar bevestiging is toch fijn, en je weet maar nooit.
Een half uur voor de afspraak moest ik er zijn om foto’s te laten maken, maar het was zo druk dat ik daar uiteindelijk zo’n drie kwartier heb moeten wachten. Het daadwerkelijk maken van de foto stelde dan weer helemaal niks voor, ik geloof dat ik nog geen minuut binnen ben geweest.
Na de foto’s kon ik door naar de arts, en ook daar ging het vrij snel. Er viel namelijk niet veel te bespreken: het zat allemaal net zo goed als het voelde. Ik kreeg nog een compliment over hoe netjes en soepel ik al weer liep, en dat was dat. Het litteken zag er ook helemaal uit zoals het hoort, en zolang ik er geen last van had hoefde ik het komende jaar niet meer terug te komen.
En daarmee is het helemaal klaar. De operatie is ontzettend geslaagd, ik ben al lange tijd pijnvrij en ik nu mijn benen even lang zijn loop ik beter dan ik ooit gedaan heb. Over ongeveer een jaar moet ik nog een keer op controle komen, maar voor nu is het afgesloten.
Fysiotherapie was ik al aan het afbouwen. Dat ging ook hartstikke goed en ik ben, in overleg met de fysiotherapeut natuurlijk, weer lekker gaan trainen in de sportschool. Daar valt meer te oefenen dan op de praktijk, omdat de sportschool natuurlijk veel meer apparaten heeft. En ook dat bevalt prima eigenlijk. Er is nog wat krachtverschil, en het lukt me nog niet om op te staan op mijn SUP board, maar met het lopen merk ik er niks meer van.
Ik ging er eigenlijk zonder verwachtingen in. Of nou ja, één verwachting, ‘het kan alleen maar beter worden, erger kan niet’. En beter werd het, en hoe! Achteraf had ik me eigenlijk veel eerder moeten melden.