‘Ik kom van onder de aarde, Magog, Magog, Magoggeltje,’ zingen de kinderen op het schoolplein. En dan… komen de tegels omhoog en rijst een gedaante uit de grond op!
Joost durft het lied verder te zingen. ‘Wat hebt ge voor mij meegebracht?’
Het antwoord is: ‘Een blinkend blauwe maansteen.’
Om die te krijgen moet hij het voetspoor volgen, tot aan de diepe vijver in het bos, waar de Koning van de Onderwereld heerst. Gelukkig is hij niwet alleen: zijn vriend Jan gaat mee. Ze ontmoeten ook Prins I-an, die een belofte aan de Koning moet inlossen.
Joost en I-an lopen vele gevaren, maar gelukkig krijgen ze hulp van onverwachte zijde… 

Geen idee waarom, maar een tijdje terug dacht ik aan een boek wat we op de basisschool met de klas hadden gelezen. Hoe het heette wist ik niet meer, maar ik wist dat het iets te maken had met een blauwe maan en een prinses die Hyacinta heette. Google leerde me dat het waarschijnlijk ‘De blauwe maansteen’ van Tonke Dragt was, al kon ik me niet helemaal vinden in de achterflaptekst. Dat leek een heel ander boek dan ik me herinnerde.
Toen ik zag dat hij op Nextory te lezen was besloot ik om hem eens te herlezen, en al snel bleek dat dit wel degelijk het boek was wat ik me herinnerde. Het leek alleen zo kort. Vroeger leek het een enorm boek te zijn, wat natuurlijk kwam doordat we het met de hele klas lazen, om de beurt een stukje, en dat ging niet zo snel. Nu vloog ik er doorheen. Ik meende me te herinneren dat ik sommige stukken vroeger een beetje eng vond. Dat vond ik als volwassene natuurlijk niet meer, maar ik kan me wel voorstellen dat ik dat als kind vond. Nu vond ik het vooral een heerlijk verhaal, wat van mij best nog wat langer had mogen duren. Maar het is natuurlijk geschreven voor kinderen, dus eigenlijk is de lengte precies goed.
Soms vind ik het heerlijk om zo een verhaal uit mijn jeugd terug te lezen. Lees jij wel eens een boek van (heel) vroeger terug?