De sportscholen zijn al een tijdje dicht en gisteren hoorden we dat dat de komende weken in ieder geval nog zo blijft. Ik merk dat ik hierdoor toch een stukje motivatie mis. Ik probeer thuis wel actief te blijven, maar ik kan me er soms moeilijk toe zetten.

Ik rijd wel eens langs een bootcampterrein in de buurt, waar coronaproof lessen worden aangeboden. Ik besloot om eens te informeren naar de mogelijkheden om, in ieder geval tijdelijk, aan te sluiten bij zo’n les. En het bleek eigenlijk ideaal geregeld te zijn: geen verplichtingen of abonnementen, je kunt per les die je wil volgen betalen (of een 10-rittenkaart kopen) en de prijs bleek ook nog eens erg goed te doen. Of ik misschien interesse had in een gratis proefles? Natuurlijk wel!
Gisteravond was het zover, en ik vond het best spannend. Ik had de deelnemers en de les nooit uitgebreid bekeken en ergens was ik een beetje bang dat ik tussen afgetrainde obstaclerunners terecht zou komen en niet mee zou kunnen komen. Niets bleek minder waar gelukkig. De oefeningen waren hartstikke duidelijk en konden op je eigen niveau uitgevoerd worden. Je kunt zelf kiezen hoeveel gewicht je gebruikt en ik kon prima meekomen. Niks aan de hand dus. Ik koos nu voor een lichter gewicht omdat ik nog geen idee had wat ik precies kon verwachten, maar ik denk zelfs dat ik de volgende keer wel iets zwaarder ga pakken. De volgende keer? Ja, ik ben wel van plan om dit vaker te gaan doen, zeker zolang de sportschool dicht is.
En dat zo’n lesje toch heel anders is dan thuis of in de sportschool sporten bleek vanochtend wel. Spierpijn! En dan niet in één deel van mijn lijf zoals ik wel eens heb als ik in de sportschool een stapje zwaarder ben gegaan, nee, overal. Alles deed zeer, wat voor mij ook wel aangeeft dat zoiets toch echt stimuleert om net iets dieper te gaan, net iets fanatieker te zijn dan wanneer er niemand op je let. Wat mij betreft was het voor herhaling vatbaar.