… en waarschijnlijk is het gebroken. Er moest een bankstel uit de auto. Doen we even, dachten we, maar dat eindigde met een bezoekje aan de huisartsenpost.

Het bellen naar de huisartsenpost was al een klein drama op zich. Ik kan best veel hebben, maar als je vergaat van de pijn is tien minuten wachten… tien minuten te lang. En al die vragen die je krijgt voordat je met veel moeite mag langskomen. Ik snap echt waarom ze dat moeten vragen hoor, maar de manier waarop had wel anders gemogen.
Maar goed, aan de telefoon was het lang wachten maar verbazingwekkend genoeg kon ik wél snel terecht bij de huisartsenpost. Gelukkig maar, want het werd eigenlijk steeds pijnlijker.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis moet je tegenwoordig eerst door de coronatent. Daar krijg je nog een keer al die vragen die je aan de telefoon al hebt beantwoord. Vervolgens een rood of groen kaartje en daar begon de ellende. “Hebben ze je aan de telefoon niet gezegd of je één of twee moet hebben? Of rood of groen?” Nee. “Echt niet?” NEE! Oke, ik mocht naar binnen. Na de tent hebben we er maar een rolstoel bijgepakt.
Binnen moest je je melden bij de balie en, je verwacht het niet, nog een keer de coronavragen beantwoorden. Met “u bent de derde al, alles nee” namen ze geen genoegen. Maar na de balie kwamen we dan toch in de wachtkamer terecht en al snel werden we ook opgehaald.
Ik kwam terecht bij een lieve arts en een lieve arts in opleiding en gelukkig mochten we samen naar binnen. Niet echt coronaproof, met z’n vieren in een kleine ruimte, maar geloof me dat dat me op dat moment vrij weinig kon schelen.
Naar de teen wijzen deed al zeer, dus er moest eerst maar verdoving in. Oh, en een tetanusprik, maar die mocht gelukkig in mijn arm. Ik kan goed tegen prikken, maar die verdoving in mijn teen was niet te doen. Vier gemene prikken later voelde ik niet eens meer dat ik een grote teen had, dus het hielp wel. Na de verdoving kon het aangeraakt en schoongemaakt worden. De nagel lag los en er zat een bloederige snee in. En de teen was behoorlijk opgezwollen.
De snee is gehecht, de nagel hechten lukte niet dus die verlies ik misschien nog. Het topje van de teen is waarschijnlijk gebroken maar daar kunnen ze niks mee. Verbandje er omheen en ik mocht weer naar huis. En als de pijn niet te doen was mocht ik de huisarts bellen voor pijnstilling.
Vooralsnog trek ik het wel op paracetamol, en zolang ik hem niet beweeg is het niet zo pijnlijk. Gelukkig mag ik er waar mogelijk alles mee doen, behalve zwemmen. Als het inderdaad gebroken is kan het nog wel vier tot zes weken pijnlijk blijven. De hechtingen mogen er volgende week uit. En verder hoop ik vooral dat het mee gaat vallen.