Een tijdje geleden deed ik mee aan de Moon YA Contest, een schrijfwedstrijd waarbij je een uitgeefcontract kon winnen bij Uitgeverij Moon. Het uitgeefcontract heb ik niet gewonnen, maar toch is het meedoen zeker niet voor niets geweest.

De wedstrijd hield in dat je minimaal de eerste 20.000 woorden van je verhaal zou publiceren op Sweek. Tien schrijvers zouden doorgaan naar de finale, vijf werden bepaald door de vakjury, en vijf werden bepaald door het aantal likes en volgers.
Dat ik niet bij de vijf zou horen die met likes en volgers in de finale zouden komen wist ik van tevoren. Toen ik begon waren er al schrijvers met tientallen volgers, en het was mij wel duidelijk dat ik dat nooit zou halen. Daar zijn mijn netwerk en mijn naamsbekendheid gewoon niet groot genoeg voor, er zijn mensen geëindigd met meer dan duizend volgers.
Bij de vijf mensen die door de jury gekozen zijn voor de finale zat ik ook niet, maar goed, dat had ik eigenlijk ook niet verwacht. Er waren meer dan tweehonderd deelnemers en er zaten echt steengoede verhalen tussen. Toch vond ik het wel even spannend, dat moment waarop de finalisten bekend gemaakt werden.
Ik heb dan wel niet gewonnen, toch heb ik veel geleerd van deze grote schrijfwedstrijd. En zo heb ik er dus toch veel aan gehad om mee te doen.

Stap uit die comfortzone!
Doodeng vond ik het, mijn schrijfsels openbaar zetten. Gek genoeg heb ik dat met bloggen nooit gehad, maar mijn verhalen delen was toch een dingetje. Maar ik wilde zo graag meedoen dat ik die drempel ben overgegaan. Opeens stond daar mijn verhaal online. Of in ieder geval een deel ervan.
Ik heb het niet aan bekenden laten weten, en ook niet gedeeld op mijn blog of social media. Ik ben er zeker van dat dat me een paar likes of volgers extra had kunnen opleveren, maar dat zou toch niet genoeg zijn voor een plekje in de finale via de likes, dus dat ging me nog net een stap te ver. Maar mijn verhaal stond online, openbaar en het was leesbaar voor iedereen. En dat brengt me bij het tweede punt.

Feedback is niet eng
Niet alleen was mijn verhaal opeens te lezen voor iedereen die dat wilde, mensen konden er ook op reageren. Er was in de wedstrijd zelfs een prijs voor het geven van feedback. Slik. Wat als niemand het leuk vindt?
Gelukkig waren de reacties die ik heb gekregen alleen maar positief en opbouwend. En ik heb zeker dingen gelezen waar ik iets mee kan en die ik mee ga nemen in het herschrijven.

Schrijvers zijn geweldige mensen
Maar dat wist ik natuurlijk allang. Het is mede dankzij deze schrijfwedstrijd dat ik nu aan mijn boek werk. De schrijfwereld is mooi, er is zo veel support en motivatie onderling. Ik ben nog altijd actief in een Facebookgroep van Sweek, maar ook in andere schrijfgroepen. Iedereen is altijd bereid om een ander te helpen, tips te geven, ideeën te spuien. Ik heb leuke contacten overgehouden aan de wedstrijd, en nog veel meer motivatie en inspiratie dan ik al had.

Ondanks het niet winnen heeft het me dus toch iets opgeleverd. Het verhaal waarmee ik heb meegedaan staat inmiddels niet meer online op Sweek omdat ik hier mee verder aan het werk ben. Voor de belangstellenden: als het goed is komt hij in 2019 uit.
Wel ben ik nog steeds actief op Sweek en doe ik regelmatig mee aan andere, kleinere wedstrijden. Wie het leuk vind om ook iets anders dan blogposts van me te lezen, dit ben ik. Volgens mij moet je wel eerst zelf een account aanmaken voordat je iets kunt zien.

Heb jij wel eens meegedaan met een schrijfwedstrijd?