Hij stond al op de planning, maar als er naar gevraagd wordt is het natuurlijk extra leuk. Dus hier komt hij dan: een blogje vol met meer foto’s van Nina! Enjoy!

Hallo allemaal! Ik ben dus Nina. Ik woon nu een paar dagen in mijn nieuwe huisje, en ik vind het erg leuk hier.
Het was wel even spannend hoor, die avond dat ik werd opgehaald. We gingen in een groot lawaaierig ding, en het was donker, ik vond het wel een beetje eng. En toen waren we opeens in een kamer die ik niet kende, zonder mijn mama en mijn broertjes, maar er zat wel een ander harig ding, met hele lange oren. En er stond een mooi zacht mandje voor me.
Ik heb nog even rondgesnuffeld, want ik was natuurlijk wel nieuwsgierig. Maar daarna ging ik snel slapen, want ik was best moe na al die nieuwe indrukken.

De volgende dag was ik helemaal klaar om mijn nieuwe huisje te ontdekken. Dat rare harige ding zat er nog steeds, konijn noemden ze het geloof ik. Ik denk dat ik haar wel lief vind, en ik wil graag met haar spelen, maar zij rent heel hard weg als ik dichtbij kom. Wat gek, zo gevaarlijk ben ik toch helemaal niet?
Nou ja, dan ga ik maar met andere dingen spelen. De sok van het vrouwtje vind ik wel een leuk ding. Hij beweegt ook. Weet je wat? Ik ga er gewoon naar toe, en dan neem ik hem mee naar mijn eigen mandje. Dan maak ik hem hartstikke dood, kan hij ook de voet van het vrouwtje niet meer opeten. Zo, gered!

We gingen ook naar de dierenwinkel, want ik had een truitje nodig, anders vat ik kou. Ze hadden er wel één gekocht, maar die was veel te groot. Dom baasje, daar zou ik in verdrinken. Dus we moesten passen. Ik kreeg nog een lekker snoepje van de lieve mevrouw in de dierenwinkel.
Ik mocht ook mee een rondje lopen. Om de buurt te leren kennen zeiden ze. Daar had ik helemaal niet zo’n zin in, ik vond het maar koud buiten. Maar toen we een stukje verder waren vond ik het eigenlijk toch wel leuk. We kwamen nog een buurman tegen, die had ook een hond. Leuk, een speelkameraadje, dacht ik nog, en ik liep er op af. Maar toen begon hij hard te blaffen, en dat vond ik toch een beetje eng.
Als we in het donker lopen moet ik van het vrouwtje een lampje dragen. Best gek hoor, zo’n rood ding om je lichaam, maar eigenlijk vind ik het wel prima. Als ik maar mee mag, dan is het goed.
Ik moet nog steeds een beetje wennen aan mijn nieuwe plekje hoor, en ik mis mijn mama en broertjes nog wel een beetje. Maar het is wel leuk hier. Ik wil graag alles ontdekken en ik speel heel graag met alles wat ik tegenkom.
Vanavond was het vrouwtje raar aan het doen met een groot ding wat veel lawaai maakt. Dat vond ik niet zo leuk. Ik was niet bang hoor, maar ik wilde zo graag met het vrouwtje spelen. Dat ding was ook al geen leuk speelgoed.
Slapen doe ik nog wel veel, het liefst op de schouder van het vrouwtje of in de warme trui van het mannetje. Ik heb de warme schouder al weer gevonden, dus ik ga lekker slapen. Welterusten!