Maandagavond, bijna nacht: opeens ging het mis. Mijn grote, sterke vent, die niet klein te krijgen is, gevloerd. Letterlijk. Maandagnacht brachten we door in het ziekenhuis. Woensdagmiddag leek alles na wat onderzoeken weer in orde en mocht hij weer naar huis. Om er vervolgens gistermiddag weer terug te komen.
Ik ga er verder niet over uitweiden, hij heeft er tenslotte niet om gevraagd om met zijn medisch dossier online te verschijnen. Laten we het er op houden dat het niets levensbedreigends of ernstigs is, maar dat hij in ieder geval tot maandag voor nieuw onderzoek moet blijven.
Maar schrikken is het wel. Enorm schrikken. Maandagnacht was… vrijwel slapeloos, ergens in het holst van de nacht was hij klaar op de afdeling om te gaan slapen, en omdat het al zo laat was en hij zich zo beroerd voelde mocht ik blijven. Gelukkig maar, want ik was te moe om veilig naar huis te rijden.
En nu zit ik weer thuis, alleen op de bank. Het voelt raar, alleen slapen in het grote bed. Drie keer kijken of ik wel de schuifdeur dicht heb gemaakt, stel je voor dat er opeens een of andere creep in huis staat, brr. En niet eens omdat ik bang ben alleen in huis hoor. Maar omdat door de raarheid de twijfel gaat toeslaan… En het is stil.
En zo zit ik dus overdags in het ziekenhuis. Ik ben tenslotte werkloos en daar kan ik eigenlijk hetzelfde doen als wat ik thuis zou doen. Behalve het huishouden dan, maar als er geen mensen zijn om dingen smerig te maken dan valt er weinig huis te houden. Dus houden we ons bezig met de tv, internet, socializen met de mensen die je tegenkomt, oh en ik solliciteer. Wat een uitvinding, die smartphones. En degene die wifi bedacht heeft verdient een lintje.
Sorry voor mijn misschien wat wazige en onsamenhangende klaagblogje. Maar ik voel me crappy. En hoewel ik heus besef dat er mensen in het ziekenhuis liggen die wél iets levensbedreigends of ernstigs hebben, soms is gewoon je eigen probleem even het allergrootst en wil je gewoon even klagen. Morgen weer iets neutralers, beloofd.
Dit is trouwens ook de reden dat ik de laatste dagen wat minder actief ben met reageren op jullie blogs. Sorry.
Gedachtenspinsels 
Sterkte meid! Ik hoop inderdaad dat het meevalt en dat je je grote sterke vent snel weer naast je hebt liggen.
LikeLike
Ach meisje toch, wat een enorme schrik! Ik hoop dat hij snel opknapt en weer bij jou kan zijn. Ik snap het goed dat het thuis soms eng kan zijn zonder hem. Veel sterkte allebei!
LikeLike
Nou ja niet eens zozeer eng dus, maar gewoon naar
LikeLike
Dan is het even fijn dat je alle tijd hebt om hem bij te staan
LikeLike
Sterkte! Ik hoop dat het allemaal meevalt.
LikeLike
Oh meid, wat schrikken. Ik hoop dat het allemaal snel weer beter is en natuurlijk helemaal goed komt. En niks sorry voor wat minder bloggen of reageren. Eerst dit. Heel veel sterkte!
LikeLike
Sterkte ! En ook al is het niets levensbedreigends, het moet gewoon eng zijn om je partner in het ziekenhuis te zien liggen en het is niet meer dan begrijpelijk dat dit voor jou op het moment het belangrijkste is. Wens hem in ieder geval een spoedig herstel.
LikeLike
Wat vervelend, sterkte met alles.
LikeLike
He bah, dat is schrikken zeg! Ik hoop dat Lief er snel weer bovenop komt en hij ook snel naar huis mag. Wel zo fijn voor jullie allebei. Knuf!
LikeLike
Heel veel sterkte. Denk ook aan jezelf en geef duidelijk je grenzen aan!
LikeLike
Doe ik ook zeker
LikeLike
Joh, wat schrikken! Veel beterschap voor je vriend en sterkte voor jullie allebei!
LikeLike
Schrikken zeg! Veel sterkte!
LikeLike
Sterkte ermee! Maakt niet uit of anderen erger hebben, momenteel is dit jouw last, focus je daar maar op. En op je mannetje, dat ie maar weer snel beter is!
LikeLike
Heel erg veel sterkte!
LikeLike
Ik loop helaas ook een beetje achter met het lezen van blogs en ik zie dit bericht nu pas.
Hopelijk gaat het al wat beter, maar ik heb eventuele nieuwe artikelen nog niet gelezen, maar in ieder geval heel veel sterkte!
LikeLike