Ik zag er al een maand als een berg tegenop. Met een auto van bijna 20 jaar oud kun je er tenslotte bijna zeker van zijn dat er wel íets mee is waardoor hij niet door de keuring komt. Ik hield mijn hart vast, ik kan merken dat hij ouder wordt en ik moet er niet aan denken dat hij er een keer helemaal mee zal stoppen.
De afgelopen jaren deed ik de keuring eigenlijk van mijn eindejaarsuitkering. Maar helaas, ik ben weer uitzendkracht, dus ik kom wat dat betreft helemaal nergens voor in aanmerking. Ik zou het zonder moeten doen. En ik kon het niet blijven uitstellen, zo’n keuring moet nou eenmaal voor een bepaalde datum gedaan worden. In mijn geval de negentiende.
Gisteren moest ik er dan toch maar aan geloven. Ik was de ochtend vrij, en wat er dan ook mee zou zijn, we zouden in ieder geval de tijd hebben om het te repareren. Toen de auto eenmaal binnen stond bij het keuringsstation was het wel even schrikken. Ze hadden hem uit gezet en opeens startte hij niet meer. Gelukkig viel het mee, het was ‘maar’ een lege accu. Met starthulp ging de motor weer netjes aan en daarna waren daar geen problemen meer mee. Daar kwam mijn eerste zorgpunt. Het enige wat de accu kan hebben leeggetrokken was dat de auto een paar minuten op contact had gestaan met de verwarming aan, dus dat was niet al te best. Maar daar wordt hij niet op afgekeurd.
Gelukkig viel het verder qua kosten mee. Er moet wel wat aan gebeuren, dat komt morgen, dan kan hij meteen opnieuw gekeurd worden en als het goed is ben ik er dan weer een jaar vanaf. Hoef ik me weer een maand of tien geen zorgen te maken om de APK.