Vandaag is het de bedoeling dat ik iets schrijf over mijn ouders. Mijn ouders, gelukkig heb ik ze allebei nog en zijn ze ook nog bij elkaar. Mijn moeder is 51, en mijn vader is een maand geleden 50 geworden. Ze wonen in het huis van mijn moeders moeder, zo’n honderddertig kilometer bij mij vandaan. Ik heb goed contact met mijn ouders, al moet ik zeggen dat er ook een tijd is geweest dat dit minder was.
Vroeger als kind vond ik mijn ouders overbezorgd. We woonden achteraf, en ik mocht niet alleen op de fiets naar school, ik mocht niet knikkeren als het koud was, op latere leeftijd mocht ik alleen uit als ik met iemand mee kon rijden of als mijn ouders me wilden ophalen, alleen mocht ik bijna niks. Zo voelde het toen tenminste. Dat ik de oudste thuis was heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen.
Heel cliché, maar ook ik heb vaak geroepen en gedacht dat ik het helemaal anders zou gaan doen. Ik was gek op mijn ouders, maar op ze lijken wilde ik absoluut niet. Gek genoeg, nu ik zelf ouder ben merk ik dat ik die ‘overbezorgdheid’ meer begrijp. Sterker nog, ik begin er zelf bijna last van te krijgen, en dan heb ik nog niet eens kinderen. Zou ik dan toch op mijn ouders gaan lijken?
Hoe dan ook, ik had me geen betere ouders kunnen wensen. Ondanks de ‘overbezorgdheid’.