Ik zag hem al een paar keer weer voorbij komen, de tamagotchi. Dat kleine computertje met een digitaal huisdier waar je voor moet zorgen. Ik denk dat veel mensen van mijn leeftijd er vroeger wel één of meerdere heeft gehad. En blijkbaar komen ze weer helemaal terug.

Mijn eerste was een dino. Daarna kwam er nog een kat van de Kijkshop, met stip één van de leukste, maar niet zo goed helaas. Hij ging steeds kapot en na een paar keer ruilen ben ik maar overgestapt op iets anders. En later, toen de hype een beetje begon over te waaien, kwam er ook nog een echte tamagotchi.
In een nostalgische bui vloog er laatst één mijn winkelmandje in toen ik een bestelling aan het doen was. Geen echte, die zijn me veel te duur voor een stukje nostalgie, het werd een nepperd. Roze natuurlijk, met 168 dieren om uit te kiezen. Nou ja, dieren, een deel van de opties bleek te bestaan uit auto’s, vliegtuigen en boten.
Ik startte hem enthousiast op, er zouden geen batterijen in zitten, dus ik was positief verrast dat die er toch in zaten. Ik hoefde dus alleen zo’n stripje eruit te trekken en ik kon aan de slag. Mijn eerste huisdier werd een konijntje, Joy. Want ja, je kan hem zelfs een naam geven. Het apparaatje doet dat automatisch, maar ik geloof dat je de naam ook zelf kan aanpassen, dat heb ik nog niet geprobeerd. Ik vond Joy wel leuk als naam eigenlijk.
Het eerste wat mij opviel was het geluid. Was dat vroeger ook zo irritant en schel? En kan dat niet uit? Het antwoord op de laatste vraag was dus nee, het geluid kan niet uit. Hoe moet dat ding anders om aandacht vragen? Maar al snel bleek dat je hem wel op een andere manier stil kunt krijgen. Je moet hem gewoon negeren.
Maar dan gaat hij toch dood? Nou, deze niet dus. Als je hem negeert gaat hij op standby, en dan gebeurt er.. niks. Het scherm gaat uit, hij vraagt niet om eten, hij wordt niet ouder. Ja echt, na vier dagen is Joy nog steeds 0 dagen oud. Ik heb hem een hele dag genegeerd, en hij leeft nog steeds. Aanzetten, poep opruimen, beter maken (man, wat wordt die vaak ziek, was dat vroeger ook zo?) en klaar! Heb ik weer hoor, een tamagotchi voor luie mensen.
Is het net zo leuk als vroeger? Ja en nee. Tussen al die moderne spullen is het absoluut grappig om zo’n stukje nostalgie in je handen te hebben, met zo’n klein schermpje vol ouderwetse pixels. En deze heeft leuke behendigheidsspelletjes om hem blij te maken. Maar echt niet dat ik zo fanatiek ben als vroeger. Het is maar goed dat hij vanzelf op standby gaat, anders was ik binnen de kortste keren een tamagotchi seriemoordenaar denk ik. Ik had vroeger absoluut meer geduld en focus voor zulke dingen. Dus ja, het is wel leuk om weer eens mee te spelen. Maar ik snap als volwassene wel beter dat mijn ouders het eigenlijk vreselijke dingen vonden. Maar weg gaat hij niet hoor.

Had jij vroeger zo’n digitaal huisdier?