Wat is er veel gebeurd de afgelopen dagen, en wat alles ook snel gegaan. Opeens ligt het openbare leven stil, zie je bijna geen mens op straat en kun je absoluut niet meer om de coronacrisis heen. Zelf zit ik sinds maandag thuis, en dat voelt best gek.
Foto door Johannes Plenio op Pexels.com | Ik ben verkouden. Ik hoest een beetje en ik snotter, iets waar ik normaal gesproken echt niet voor thuis zou blijven. Maar nu dus wel, want we mogen niet komen werken met verkoudheids- of griepklachten, of koorts. Heel begrijpelijk en logisch, maar toch voelt het raar om daarvoor thuis te blijven. Gelukkig kon ik wel één en ander doen thuis, dus heb ik toch nog kunnen werken. De bedoeling is dat er sowieso zoveel mogelijk mensen thuis zullen gaan werken, dus voorlopig zal ik mijn collega’s moeten missen.
Buiten dat bevalt het eigenlijk nog wel, al is de reden natuurlijk niet leuk. Ik kan mijn ‘kantoor’ inrichten waar ik wil, ik heb zelfs een middag buiten in de zon gezeten. Ik heb goed gezelschap hier. Niemand ziet het als ik met ongewassen haar achter de computer duik. Het heeft zo zijn voordelen. Ik zou het niet erg vinden om na deze crisis het thuiswerken en het werken op kantoor te combineren.
Maar verder? Pff… het breekt mijn hart dat we niet naar de schoonoma kunnen gaan. Het mag nog wel, maar ze zit in de risicogroep, dus die gok willen we niet nemen. Maar het doet wel pijn. Evenementen gaan niet door, schminken zit er voorlopig niet in en ook de salon is gesloten. Er zijn ergere dingen, maar leuk is anders.
Ondertussen ben ik wel lekker productief geworden van dat thuiswerken. Ik had niet veel reistijd, maar die heb ik nu helemaal niet meer. Ik heb een grote voorjaarsschoonmaak gehouden, ik ben aan het opruimen, ik ben lekker in de tuin bezig geweest en ook binnen ben ik weer volop in de weer met mijn plantjes. Ik vermaak me wel, en ik maak er zoals altijd het beste van. Maar, zoals waarschijnlijk iedereen, beleef ik niet zoveel momenteel, dus valt er ook niet zo veel te vertellen.
En verder voel ik me eigenlijk best oke. Ik ben niet bang om ziek te worden, maar ik hoop wel dat mijn geliefden gespaard blijven. Van de week had ik wel opeens zin om een potje te huilen. Gewoon zomaar, om niks, ik voelde me niet eens naar of verdrietig op dat moment. Even ontladen of zo. Maar ik ben vooral dankbaar dat er vooralsnog geen dierbaren ziek zijn geworden, dat we niet zonder inkomen zitten en dat er zo veel lieve mensen in mijn leven zijn.
En hoe gaat het met jou, trek je het allemaal nog een beetje?
Gedachtenspinsels 
Hihi, ja, dat thuiswerken heeft ook zo zijn voordelen. Het is een bizarre situatie. Zelf ben ik gewoon aan het werk en staat de telefoon op het werk roodgloeiend, dus dat is best wel pittig. Voor mij is het even afwachten of ik ziek ga worden, gezien ik met besmette personen in contact ben geweest, maar ik verwacht eigenlijk dat het bij deze lichte verkoudheid (hooikoorts denk ik) blijft. Geen zorgen hier in ieder geval, maar inderdaad wel even oppassen met bijvoorbeeld mijn vader die MS heeft.
LikeLike
Ik zit gelukkig maar weinig aan de telefoon op het werk, maar hier is het ook erg druk.
LikeLike
Vind het moeilijk, heb schrik….
LikeLike
Kan ik me wel voorstellen ja, het is ook niet niks allemaal 😦 Sterkte!
LikeLike
Ik werk ook nog door op kantoor, veel te doen en kan ik ook eindelijk wat achterstanden wegwerken. Gelukkig heb ik geen klachten (en blijft dat zo) en hoop dat het bij jou een ‘gewone’ verkoudheid is. Wellicht wat meer belcontact mogelijk met schoonoma? Ik heb ook gehuild, uit onmacht maar vooral omdat mijn zus ziek is, veel hoest enzo. En nu mag ik niet naar haar toe 😢 ik hoop er maar het beste van. Voor iedereen Sterkte, Gezondheid en voor wie ziek is Beterschap!
LikeLike
Bellen doen we zeker! Sterkte, en beterschap voor je zus!
LikeLike
Ik vind het best lastig om zo weinig mensen te zien, maar voorlopig gaat het oké en spreek ik veel mensen via skype, dus doen we het ermee. Het engste vind ik dat mijn vriend nog altijd patiëntencontact heeft zonder enige vorm van bescherming. De kans dat daar een keer iemand tussen zit groeit natuurlijk met de dag. De verhalen die je hoort, dat alle mensen in de zorg alles op alles zetten, zijn wellicht rooskleuriger dan de werkelijkheid. Veel collega’s van mijn vriend weigeren nog patiëntencontact te hebben (als radioloog zijn er ook veel taken zonder patiëntencontact) en daardoor loopt mijn vriend des te meer risico. Niet fijn. We moeten dus maar vertrouwen hebben dat dat uiteindelijk allemaal goedkomt…
LikeLike
Dat is best eng ja, komt dat door een tekort aan materiaal? Sterkte
LikeLike
Ik moet gewoon naar het werk omdat wij helaas niet thuis kunnen werken door een ouderwets systeem, best frustrerend en daardoor ook heel dubbel.
LikeLike
Dat snap ik! Hier was ‘officieel’ thuiswerken ook wel een lastige hoor. Er zijn wel wat dingen die vanuit huis kunnen, maar als het goed is komt er speciaal een pc om vanaf vandaag alles thuis te kunnen doen.
LikeLike
Werk al weer een twee a drie weken bijna continue thuis. Komende week denk ik echt niet naar kantoor te gaan. Ik kan gelukkig alles thuis doen. We gebruiken zoom en slack voor communicatie en dat gaat prima! Zelfs al een virtuele borrel gedaan en wat koffie momentjes om toch met je collega’s in contact te blijven. Maar het is een rare situatie, inderdaad. Ik ben ook erg blij dat ik er af en toe met de hond uit kan. De hond is trouwens gewoon heel erg blij dat we allebei thuiswerken.
LikeLike
Haha, ja mijn honden ook hoor! En leuk, een virtuele borrel!
LikeLike
Voor mij is thuis werken heel normaal. Normaal doe ik dat alleen op de woensdag, maar nu pak ik er 1 dag bij. Mijn 3e werkdag neem ik voorlopig vrij, omdat we geen oppas hebben nu de opvang en scholen dicht zijn. Het is even niet anders en het is ook best een uitdaging met 2 kleintjes thuis. Niet zo zeer het combineren van thuiswerken en de kinderen. Dat hebben we gelukkig goed voor elkaar. Maar meer dat ze hun vriendjes, opa’s en oma’s missen. Ze mogen van ons niet de speeltuin in (behalve als er niemand is) en nu ze zo dicht op elkaar zitten continu, is er vaak ergernis onderling. Geheel begrijpelijk. We gaan wel naar buiten naar afgelegen plekjes. Maar eigenlijk willen de kinderen naar een dierentuin. Wel proberen we de oudste van 5 mee te nemen in wat er speelt. Hij vraagt nu of zijn verjaardag is als het corona virus is afgelopen. Dat is in november. Daar gaan we voor 🙂
LikeLike
Met kinderen lijkt me nog lastiger, hoe leg je zoiets uit…
LikeLike
En we gaan door. Meer kan ik niet doen. Ik werk door, hou me aan de voorschriften, zoveel mogelijk naast mijn werk thuis… Ik ben erg benieuwd hoe dit allemaal zich gaat ontwikkelen…
LikeLike
Ja, jij kan niet anders denk ik. Heb je nog veel kinderen?
LikeLike