‘Suzie wordt telkens wakker omdat ze denkt dat er iemand aan haar arm schudt,’ zeg ik.
‘Het komt door die clown op zolder. Dat enge standbeeld van die horrorclown.’
Aan de andere kant van de lijn wordt het stil.
Zo stil, dat ik denk dat mijn telefoon is uitgevallen.
Ben ik te ver gegaan? Te brutaal geweest? Waar bemoei ik me ook eigenlijk mee?
Dan hoor ik opeens de stem van meneer Zuiderduin weer. ‘Fara, luister goed naar me. Haal de kinderen uit bed en ga het huis uit. Nu. We hebben geen standbeeld van een clown op zolder.’
Zodra ik de aankondiging van Clownsnacht had gezien wist ik dat ik dit boek wilde lezen. Dus een dag nadat hij verscheen kocht ik het e-book, en dezelfde avond nog las ik hem uit. Het is niet zo’n dik boek, en het is moeilijk om weg te leggen. De schrijfster weet de spanning goed op te bouwen en hoe dichter je bij het einde komt, hoe meer je door wil lezen.
In het voorwoord wordt je uitgedaagd om iedere avond voor het slapengaan één of meerdere hoofdstukken te lezen. Goede tip, want zo’n boek in het donker lezen voegt toch wat toe aan de beleving. Maar als je niet goed tegen enge verhalen kunt raad ik je aan om gewoon bij daglicht te lezen.
Clownsnacht is eigenlijk een horrorboek voor jongeren, en dat is aan de schrijfstijl ook wel te zien, maar ook als volwassene kun je hiervan genieten.
Het boek is geschreven vanuit het perspectief van de 15-jarige Fara en je wordt helemaal meegezogen in haar angst. Het beklemmende gevoel wat ze ervaart wordt heel goed overgebracht. Bonuspunten trouwens voor het feit dat de hoofdpersoon schminkster is.
In het verhaal zijn verschillende urban legends verwerkt, en de paar zinnen die na het nawoord komen zorgen voor extra kriebels bij het wegleggen van dit boek. Dit is het eerste boek wat ik van Danielle Bakhuis heb gelezen, maar er gaan er zeker meer volgen.
Gedachtenspinsels 