Aanvankelijk negeerden de mensen de bizarre getuigenissen op het nieuws. Maar er kwamen er steeds meer en ze kwamen van steeds dichter bij huis. Algauw hoorden we dat het bij ons op straat gebeurde, om de hoek. De televisie ging op zwart, de radio zweeg en het internet viel uit. Telefoons stopten met overgaan. En we konden niet meer naar buiten. Want daar zijn zij. En zij mogen niet gezien worden…

Allereerst: ik heb de film (nog) niet gezien, dus ik heb geen idee of het boek beter is dan de film. Ik denk het wel, ik vind het boek meestal beter. Ik had zelfs nog nooit gehoord van dit verhaal. Maar zodra de film veelbesproken werd wist ik dat ik het boek wilde lezen.
Je leest het boek vanuit het perspectief van de hoofdpersoon, Malorie. Ze is moeder van twee kinderen, en ze wil via de rivier ontsnappen naar een plaats waar het veilig zou zijn. De hoofdstukken wisselen af tussen het heden en het verleden.
Vanaf de eerste bladzijde word je in het verhaal gezogen, en tot voorbij de laatste bladzijde is het spannend. Ik heb hem in een dag uitgelezen. De beklemmende, angstaanjagende sfeer wordt zó goed neergezet, dit boek geeft je de kriebels.
Het enige waar ik wel voor wil waarschuwen: het heeft een open einde. En eigenlijk hou ik helemaal niet zo van open eindes, dus ik was zelf verbaasd dat ik zo enthousiast was. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe sterker het einde eigenlijk wordt. Het is precies wat bij het verhaal past en het zorgt ervoor dat het gevoel wat je krijgt tijdens het lezen nog even bij je blijft. Er zijn nog zo veel vragen. Maar niet omdat de schrijver er niet goed over nagedacht heeft, juist omdat hij er volgens mij ontzettend goed over nagedacht heeft. Met het einde van het boek is het niet voorbij, en dat geeft een beetje een ongemakkelijk gevoel, op een goede manier. Dit einde is eigenlijk het enige goede einde voor een boek als dit. Maar toch hoop ik op een vervolg.

De link in deze post is een affiliate link. Zie mijn disclaimer voor meer info.