Vanmorgen kwam ik in een hardloopgroep op Facebook een artikel tegen over een hardloopster die door zeven mannen het ziekenhuis in geslagen is. Ik schrok daar nogal van. Wat bezielt mensen om zoiets te doen? Waar gaat het fout? En hoe veilig is het nog om in je eentje te gaan lopen?

Maar het was niet alleen het bericht waar ik van schrok. Ook de reacties waren niet mis. Natuurlijk waren de meeste reacties alleen maar boos naar de daders, en meelevend naar de vrouw. Maar er zaten ook opmerkingen bij als:

“Ja, maar je moet als vrouw ook niet in je eentje in het donker gaan lopen.”

“Waarom zou je het gevaar opzoeken?”

“Wie gaat er dan ook ’s avonds alleen het park in?”

En dat soort reacties laten mijn nekharen overeind springen. Wat mij betreft sla je dan de  plank volledig mis.
Want hoezo zou je als vrouw niet in je eentje in het donker moeten gaan lopen? Hoezo ‘mag’ je niet alleen het park in ’s avonds? Omdat er nou eenmaal mannen zijn die zichzelf niet in de hand hebben? Daarmee leg je het probleem toch bij de (potentiele) slachtoffers, terwijl het volgens mij volledig bij de daders ligt.
Waarom moet een vrouw zich aanpassen, dingen gaan laten, omdat het simpelweg niet veilig is? Dat is toch de omgekeerde wereld? Dat ik, als ik iemand recht op me af fietst, onbewust de inschatting maak of ik een sprintje moet trekken, af moet slaan of het indien nodig met een flinke dreun af kan, dat is toch belachelijk? Dat ik me uberhaupt zo kan voelen dat ik daarover nadenk, dat is toch bizar?
Ik ben niet bang uitgevallen, en thuisblijven doe ik zeker niet. Maar als ik ’s avonds naar buiten ga dan blijf ik in de woonwijk. Op de stoep, langs de huizen. Ik heb mijn telefoon voor het grijpen en mijn sleutelbos in mijn hand. Want ook ik wil ‘het niet opzoeken’. Alsof je er zelf om gevraagd hebt om in elkaar geschopt te worden, dan had je maar niet het park in moeten gaan. Dan had je maar moeten weten hoe je jezelf kan verdedigen.  Bi-zar.
Ik wil me gewoon veilig kunnen voelen als ik naar buiten ga. Of ik nou ga hardlopen of de hond uit ga laten, of het nou donker is of klaarlichte dag. Of ik nou in de woonwijk blijf of de natuur in wil, ik wil graag heel weer thuis komen. Ik wil me prettig kunnen voelen op straat, ook in het donker. Ik wil niet thuisblijven omdat me buiten wel eens iets zou kunnen overkomen. Ik wil me niet aanpassen aan mogelijke daders. Ik wil gewoon vrij zijn. Is dat nou echt zo veel gevraagd?