Zo, het is nu zo’n anderhalve week bekend dat ik per vrijdag werkloos ben. Dus het grote solliciteren is begonnen en de eerste ervaringen zijn al binnen. En dat is nou niet iets waar je vrolijk van wordt.
Het begon natuurlijk met het UWV, maar daar had ik in het vorige blogje al het één en ander over verteld. Naast de bizarre vacaturesuggesties en de verplichte bijeenkomst komen ze als je inlogt ook met matchende vacatures. Er wordt een percentage bij gegeven hoe goed de vacature bij je zou passen. Klopt van geen kant, dat systeem. Vacatures die 100% passend voor me zouden zijn zijn bijvoorbeeld voor banen waarbij je vloeiend Frans of Spaans moet spreken of banen waarvoor je een universitair diploma moet hebben. Dus.
Dan maar zelf op zoek. Ik heb op een aantal interessante vacatures kunnen reageren met een brief en mijn CV. Vanmiddag kreeg ik van één van mijn sollicitaties een mail terug. ‘We zijn op dit moment een selectie aan het maken. We hebben 172 sollicitaties ontvangen maar hopen uiterlijk 25 juli te laten weten of u op gesprek kunt komen’. Je zou er moedeloos van worden.
En dan heb je nog het uitzendbureau. Waar vroeger de sites vol stonden met vacatures lijkt het nu ook daar steeds minder te zijn. Meteen na het bericht vorige week had ik gebeld met de vraag of ze iets voor me hadden. Misschien wel, dat klonk hoopgevend. De functie leek op het eerste gezicht oke. Nee, geen droombaan natuurlijk, maar oke. Ik ben bij het uitzendbureau geweest om de functie te bespreken, en wat ben ik daar snel op teruggekomen. Weer aan de telefoon had al niet mijn voorkeur, maar veel keus is er nou eenmaal niet, dus ik ben zeker bereid om dat aan te pakken als ik een kans krijg. Maar dit was het echt niet. En terwijl mij vragen gesteld werden als ‘waarom wil je deze functie graag’ kon ik alleen maar denken aan hoe graag ik het niet wilde.
De zoektocht gaat verder. Wordt, uiteraard, vervolgd.