Ze waren nog klein, ik schat een jaar of zes, misschien hooguit acht. De een was iets ouder dan de ander. Plotseling struikelden ze. Hun enkeltjes raakten verstrikt in het touw waar ze over vielen en een van de meisjes gaf een hoge gil. Er klonk gehinnik, door de gil was het paard geschrokken. Wild brieste en steigerde het, tot het los kwam en zo hard mogelijk wegrende. Het touw zat aan hem vast, de beide meisjes werden meegesleurd. Het dier rende naar de zee, waar langs de vloedlijn het touw losliet. Het leek wel een slechte film. De meisjes waren intussen bewusteloos geraakt en de vloed kwam snel op. Dat kon toch niet, zo snel gaat dat toch niet? Met grote golven gutste het water over de meisjes heen, zonder dat ze dat merkten. Langs de waterkant stonden een aantal mensen te kijken. Er kwamen steeds meer mensen bij, maar niemand leek het te zien. Wat is dit, waarom doet niemand iets? Die meisjes verdrinken zo. Ik grijp een zakmes en ren het water in. Dat touw moet los en de kinderen moeten het water uit. Maar het water stijgt te snel, binnen een paar seconden sta ik er tot aan mijn knieën in, en nog een paar tellen later tot mijn middel. Ik duik een paar keer onder water om te proberen de meisjes los te krijgen, maar de stroming is te sterk en ik word al snel meegesleurd. Iedere golf trekt me verder bij de in doodsnood verkerende kinderen vandaan. Ik probeer terug te zwemmen, maar het water is te sterk. Een golf slaat over mijn hoofd, en nog een. Ik hap naar lucht, een laatste golf en alles wordt zwart.

Snakkend naar adem werd ik wakker, gelukkig was het maar een bizarre droom die ik een paar dagen geleden had. Ze zeggen wel eens dat je in je dromen verwerkt wat je overdags meemaakt, maar waar slaat dit dan in vredesnaam op? Ik heb niks meegemaakt waar paarden, kleine meisjes of zee ook maar iets mee te maken hadden. En dan zo onrealistisch. Iedere seconde zag je het water een paar centimeter stijgen. Stroming die plotseling zo sterk is. En dan dat touw wat aan het paard vast zat. Ik zeg bewust ‘aan het paard vast’, want ik heb werkelijk geen idee waar het nou eigenlijk aan vast zat, maar feit blijft dat ze meegesleurd werden door het paard. Die mensen langs de kant, waar keken zij naar? Ze leken naar de situatie te kijken, maar niemand deed iets, iedereen bleef als gehypnotiseerd staan.
Soms begrijp ik echt helemaal niks van mijn dromen. Ik ben wel eens benieuwd hoe zoiets nou eigenlijk werkt in je brein. Gelukkig heb ik niet vaak van dit soort nare, bizarre dromen, want het heeft me eigenlijk de hele dag niet losgelaten.