Het leek een dag als alle anderen. Ik moest vroeg beginnen op het werk, was wel wat aan de late kant, maar ik zou het nog gemakkelijk redden. Ik startte mijn lieve autootje en reed de straat uit. Na een stukje begonnen de ramen te beslaan. Geen probleem op zich, best logisch eigenlijk. Normaal zet ik de verwarming voluit op de ruit om hem droog te krijgen. Zo ook vanmorgen natuurlijk.
Maar het ging niet helemaal goed. Bij het aanzetten van de verwarming sprong het waarschuwingslampje van mijn accu aan. Oke, geen paniek. Ik rij, dat is het belangrijkste. Een belletje leerde me dat ik maar moest doorrijden tot het werk, en dan in de pauze nog maar even kijken of ik dan nog kon starten. Goed, behoorlijk afgeleid door het felrode lampje ben ik inderdaad maar doorgereden. Met dit weer langs de kant van de weg staan terwijl dat misschien helemaal niet nodig is wil je ook niet. Ik heb alles behalve de verlichting en de ruitenwissers uitgezet. Ijskoud en doodstil ben ik richting mijn werk gereden.
Onderweg merkte ik dat mijn ruitenwissers het minder goed gingen doen. En toen gebeurde alles tegelijk, in een paar meter. De ruitenwissers hielden er helemaal mee op. Mijn dashboardverlichting viel uit. Alle mogelijke lampjes gingen branden. Mijn complete verlichting ging uit. Natuurlijk ben ik meteen aan de kant gaan staan, en dat was achteraf maar goed ook, zodra ik stil stond viel als laatste de motor uit en was er geen leven meer in de auto te krijgen.
Zoiets komt natuurlijk nooit uit, maar ik stond wel heel ongelukkig. De vangrail was al opgehouden, er was ook geen vluchtstrook meer en het was naast een oprit. Levensgevaarlijk dus, helemaal als je een donkere auto hebt, het buiten donker is en je geen alarmlichten aan kunt zetten. Het enige wat ik had was een reflecterend hesje.
Daar sta je dan, in de regen en de kou, in de berm. Ik ben erachter gekomen dat mijn schoenen niet waterdicht zijn als je een uur in de nattigheid en de blubber staat. Het waaide ook nog eens flink, dus het was behoorlijk koud. De ANWB zou ervoor zorgen dat ik zo snel mogelijk naar een veilige plaats gesleept zou worden, want waar ik stond mochten ze niet sleutelen, dat was veel te gevaarlijk.
Helaas stond ik er een half uur later nog, op dezelfde doodenge plaats. Nog maar een keer de ANWB bellen, als je ‘zo snel mogelijk’ en ‘gevaarlijk’ in één zin hoort ga je er tenslotte vanuit dat een half uur wachten niet normaal is. De locatie werd nog een keer gecheckt, ja, ze hadden echt de goede locatie in hun systeem genoteerd. Een zoektocht volgde, waarom was er nog niemand geweest? Opeens vonden ze een berichtje van de berger. Hij was aan beide kanten twee keer langsgereden en heeft me niet gezien? Ik had hem ook niet gezien, dus we concludeerden dat het niet anders kon dan dat hij op de verkeerde plaats is geweest. Hij zou opnieuw gestuurd worden en alsnog zo snel mogelijk komen.
Voordat de sleepwagen er was werd ik gevonden door iemand van Rijkswaterstaat. Hulde! De beste man had een stevige auto waar ik wel in mocht wachten om een beetje warmer te worden. En nog beter, deze auto had van die mooie oranje zwaailichten, zodat de voorbijgangers in ieder geval konden zien dat er iets stilstond in de berm. Hij heeft gewacht tot de sleepdienst er was.
De sleepdienst heeft me naar een parkeerplaats gebracht, waar ik veilig op de monteur van de ANWB kon wachten. Dat waren namelijk twee verschillende mensen. Ook van de sleepdienst mocht ik in de heerlijk warme auto blijven zitten terwijl hij een eerste blik op mijn zielige autootje wierp en hem omhoog trok. Het was de dynamo.
Intussen moest ik behoorlijk plassen, was ik, ondanks de warme auto’s en alle vriendelijkheid, nog steeds half bevroren en zat ik me af te vragen wat dit grapje wel niet zou gaan kosten. Bij de McDonalds op het terrein mocht ik absoluut niet naar binnen. Ze waren nog gesloten en de veiligheidsregels verboden om me binnen te laten. Zucht. Dus ben ik maar in de auto gaan zitten, dan zat ik tenminste uit de wind. De medewerker van de McDonalds voelde zich denk ik toch een beetje schuldig dat hij me niet binnen kon laten, want hij kwam een paar minuten later naar me toe om me een kop koffie aan te bieden.
De monteur van de ANWB kwam gelukkig snel. Na enig onderzoek kwam hij tot de conclusie dat het niet de dynamo was, maar de spanningsregelaar. Ondertussen heeft hij de accu bijgeladen. Helaas had ik geen standaard spanningsregelaar, natuurlijk had ik een geval apart. Een geval dat hij niet bij zich had, dus zijn alle autobedrijven in de omgeving afgebeld tot er een gevonden was die hem wel had. Voor een klein bedrag had ik een nieuwe spanningsregelaar, die er uiteraard ook netjes voor me ingezet is. Alle problemen opgelost.
Het heeft dan wel even geduurd, uiteindelijk was ik drie en een half uur te laat op mijn werk, maar niets dan lof over alle service, vriendelijkheid en behulpzaamheid, al dan niet onderdeel van mijn lidmaatschap. Het kan dus nog wel!
Wat ik vandaag geleerd heb? Een klein onderdeel kan je hele auto uitschakelen. Kom op zeg, het ding was niet groter dan mijn wijsvinger en middelvinger samen…