Ik was het eigenlijk al weer vergeten, maar een tijdje geleden ben ik aan de slag gegaan met doel 42, een week lang niet klagen.
Klagen is iets wat iedereen denk ik wel doet. Ik merk bij mezelf dat ik me af en toe aan mezelf en mijn eigen geklaag behoorlijk kan ergeren, dat is ook de reden dat ik dit doel heb opgenomen in mijn DZP lijst. Een week lang nergens over klagen lijkt misschien onhaalbaar, maar wat ik in ieder geval wilde bereiken was dat ik er bewust mee bezig was. Dat ik me bewust zou zijn van mijn geklaag en gezucht, en dat ik zoveel mogelijk zou proberen om het niet te doen.
Dat bleek moeilijker dan ik had gedacht. Het gebeurt eigenlijk voordat je het zelf doorhebt, en de eerste dagen heb ik dan ook iedere dag de week opnieuw moeten beginnen. Na een paar dagen kreeg ik het door en had ik wel het idee dat het er langzaam in kwam.
Toen ik een paar dagen een poging had ondernomen dacht ik opeens aan het ‘klaagbandje’. Ik had daar ooit een artikel over gelezen, en dat is blijkbaar toch blijven hangen. Het klaagbandje is een bandje om je pols om je bewust te worden van je klaaggedrag. Iedere keer als je klaagt moet je het bandje om je andere pols doen.
Ik heb een elastieken armbandje gepakt, en om mijn linkerpols gedaan. Dat moest een nieuwe manier worden om extra bewust met het niet klagen bezig te zijn. Natuurlijk wisselde hij de eerste dagen nog wel van pols en was het erg lastig om het vol te houden. Maar uiteindelijk is het me gelukt om mijn bandje een week om dezelfde pols te houden.
Dit is al een paar weken geleden, ik was alleen vergeten er een blogje over te schrijven. Nu draag ik het bandje niet meer, maar ik probeer me wel bewust te blijven van het klagen. Helemaal nooit meer klagen is denk ik voor niemand mogelijk, klagen zit er nou eenmaal in. En eerlijk is eerlijk, soms is het ook gewoon erg lekker om even flink te klagen.