Afgelopen vrijdag was het nog erg mooi weer. De kou viel nog mee, de zon scheen en het was droog. Ideaal weer om toch nog even het bos in te gaan voor een wandelingetje.
Het was maar een korte wandeling, ik schat ongeveer drie kilometer, maar het was wel de eerste keer sinds de Run for KiKa dat ik weer echt ben gaan wandelen zonder kruk. Ik had toen besloten dat ik beter even echt rust kon nemen tot de blessure helemaal over zou zijn, maar je moet toch ergens beginnen.
Helemaal pijnvrij was het niet, ongeveer halverwege begon ik het toch wel een beetje te voelen. Maar dat was op de achtergrond, en niet zo erg dat ik er last van had. En ook niet onbelangrijk: na het wandelen bleef het niet nazeuren maar was het gewoon over. Ik moet ook zeggen dat ik niet alleen was en dus niet op mijn eigen tempo wandelde, én dat het een min of meer onverwachtte wandeling was. Ik liep dus niet op mijn wandelschoenen maar op mijn pumps. Met hak.


Haha op pumps een herfstwandeling… Lijkt me niet prettig! Maar wel een mooi plaatje 😉
LikeLike
Nee, wandelen op pumps zou ik ook niet zo snel doen! Hoe staat het nu met je voeten?
LikeLike
Goed hoor 🙂
LikeLike
Met pumps zou je mij het bos niet inkrijgen.
LikeLike
Ik ben gek op boswandelingen, het liefst met de hond. Maar niet op mijn geliefde pumps!
LikeLike
Ik zou meteen mn nek breken 😉 hahaha
LikeLike
Ik loop al moeilijk op de straten met pumps laat staan in het bos, ha, respect hoor! 🙂
LikeLike
Pumps… daar kan ik al niet eens op staan haha. Maar inderdaad, je moet wel ergens weer beginnen.
LikeLike