Een paar dagen geleden las ik op de blog van Maris dat ze een week zonder Facebook ging leven. Het zette me wel aan het denken. Ik zit ook best veel op Facebook. Het zou voor mij op zich ook niet slecht zijn, een Facebook-loze week. Dat heb ik dan ook als reactie op het stuk gegeven, waarop (natuurlijk) al snel de vraag volgde of ik mee wilde doen.
Slik. De vraag was natuurlijk te verwachten, maar dan komt het wel heel dichtbij. Zou ik dat kunnen? Een hele week geen statusupdates, geen likes, geen berichten lezen in de schrijversgroep waar ik lid van ben? Wat zou ik allemaal gaan missen in die week?
Maar hoe langer ik erover nadacht, des te meer kwam de gedachte dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel zou missen. De informatie die echt belangrijk is die krijg ik toch wel op een andere manier. Facebook staat voornamelijk aan uit gewoonte, en als het dan toch aan sta kijk ik automatisch ook iedere zoveel minuten of er iets nieuws te lezen is. Meestal niet. Het spelletje wat ik nog wel regelmatig (lees: dagelijks) speel is eigenlijk vrij saai geworden, maar ik blijf het spelen om steeds maar een level verder te komen. Het lijkt dus bijna een verslaving.
Na een paar uur nadenken heb ik besloten dat ik inderdaad maar mee moest doen. Het zou me vast goed doen. Ik ben ook meteen tot actie overgegaan. Ik heb nog even gemeld dat mijn Facebook-vrienden me een week zouden moeten missen, en daarna heb ik de pagina meteen gesloten. De app op mijn telefoon heb ik verbannen naar een pagina op mijn telefoon waar verder niks staat en waar ik dus ook niet hoef te komen.  De push berichten heb ik uitgezet. Rust.
Eenmaal thuisgekomen van mijn werk stond mijn laptop nog aan, met daarop ook Facebook geopend. Ik heb hem snel weggeklikt, maar ik zag dat ik al tien meldingen had. Oh wat  was ik nieuwsgierig. Maar tot nu toe heb ik de neiging om toch te kijken kunnen bedwingen. Vandaag dag 3, bijna op de helft dus. Natuurlijk laat ik aan het eind van de week even weten hoe het is gegaan.