Zomaar een flashback naar mijn kindertijd die ik laatst had. Als kind zat ik al vol fantasie, hele verhalen maakte ik in mijn hoofd. Soms met mezelf in de hoofdrol, maar niet altijd. Maar als ik de hoofdrol had omschreef ik mezelf altijd als een heel mooi meisje.

Ja, als kind vond ik mezelf prachtig. Net een prinses, vond ik tenminste. Oke, ik had een bril, maar ondanks dat ik daarmee gepest ben vond ik mezelf nog altijd mooi. En hoewel het pesten echt wel veel veroorzaakt heeft en me onzeker heeft gemaakt was niet mijn lichaam of mijn uiterlijk het onderwerp van mijn onzekerheid.
Een sprongetje naar mijn puberteit. Ik was best een onzekere puber, om begrijpelijke redenen. Ik wilde graag opvallen, gezien worden, en dat probeerde ik niet altijd op de beste manier te bereiken. Mooi noemde ik mezelf niet meer, maar onzeker over mijn lijf was ik niet. Waar één van mijn vriendinnen bezig was met haar ‘teveel aan vetjes’, die overigens voor anderen niet te zien waren, at ik in een tussenuur een half pak gangmakers op. Een andere vriendin at de andere helft. Aan afvallen dacht ik niet, ik had immers een prima gezond gewicht voor mijn lengte.
De eerste keer die ik me kan herinneren dat ik daadwerkelijk onzeker werd over mijn gewicht was aan het eind van de middelbare school. Met de gymles deden we een soort circuit, waarmee conditie en lenigheid getest werden, maar ook gewicht en lengte genoteerd werden. Ik kan het me niet meer precies herinneren, maar ik weet nog wel dat het in groepjes was, en dat je op de weegschaal moest. En dat je groepje meekeek. Ik was de zwaarste van mijn groepje, en dat was de eerste keer dat ik onzeker werd van mijn gewicht. Dat ik ook de langste was en mijn gewicht prima gezond was voor mijn lengte deed er op dat moment niet toe.
Nog een sprongetje, naar mijn volwassen leven nu. Ik was inmiddels het huis uit, en ja, ik hield (en hou nog steeds) van lekker eten. En hoewel mijn gewicht nog steeds aan de gezonde kant zat voor mijn lengte ging het wel steeds meer richting het randje. En ik merkte voor het eerst dat mensen wat van mijn gewicht vonden. Mensen om wie ik geef. Hallo onzekerheid over mijn lijf. Met nog net een gezond gewicht ging ik voor het eerst op dieet.
En achteraf vraag ik me af waarom. Niet voor mezelf, ik voelde me goed. Ik was zelden ziek, voelde me goed. Waarom wilde ik op dieet?
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder. Jaren van jojo-en. Van het ene niet duurzame dieet naar het andere. Sonja Bakker, Atkins, shakes, zelfs crashdieten waarbij je jezelf uithongert, zelfs laxeermiddelen. Alles om maar weer slank te worden. Ik heb mijn lichaam gehaat, ik heb gehuild als ik voor de spiegel stond. Waarom kon ik mezelf niet meer mooi vinden? Eigenlijk alleen door druk van buitenaf en het perfecte plaatje wat ons voorgehouden wordt als ideaal. En natuurlijk de dieetindustrie die bakken met geld verdient aan onze onzekerheden.
Inmiddels kan ik gelukkig allang weer oprecht zeggen dat ik mezelf mooi vind. Ik haat mijn lichaam niet meer. Heb ik er wel eens de balen van? Zeker! En dat is ook helemaal oké. Maar ondanks dat ik nu veel zwaarder ben dan toen ik voor het eerst op dieet ging zit ik ook zoveel beter in mijn vel. Zelfverzekerder, minder vatbaar voor de mening van anderen. Mooi zijn zit niet vast aan een maat of een gewicht. En ik gun het iedereen om er zo over te denken.
En ja, ik ben evengoed bezig met afvallen. Niet meer met een dieet, maar op een gezonde manier. Omdat het voor mij en mijn lijf gewoon beter is om wat minder te wegen. Niet omdat ik mijn lichaam haat, maar juist omdat ik ervan houd en er goed voor wil zorgen.

Heb jij vandaag al gehoord hoe mooi je bent? Zo niet, bij deze: je bent prachtig, echt waar!