Alweer een jaar geleden ben ik geopereerd en kreeg ik mijn nieuwe heup, en wat is dat jaar ontzettend snel voorbij gegaan zeg! Ik mag me nu officieel ‘hersteld’ noemen, en al was dat gevoelsmatig al veel langer het geval, het is toch leuk om dat officieel te kunnen zeggen. Ik heb er geen seconde spijt van gehad, en ik ben zo blij met hoe het allemaal gelopen is!

Voor wie me (nog) niet kent en/of geen zin heeft om alle vorige blogs hierover terug te lezen even in het kort: ik ben als baby al geopereerd aan mijn heup, dus ik heb een lange geschiedenis wat dat betreft. Hoewel het jarenlang erg goed is gegaan was altijd wel de verwachting dat ik al jong aan een prothese toe zou zijn, en vorig jaar ben ik inderdaad voorzien van een titanium kunstheup. En dat heeft me heel goed gedaan.

Tijd voor een soort van samenvatting om te vieren dat ik officieel hersteld ben.

♥ Voor de operatie had ik altijd pijn, na de operatie was ik binnen een week pijnvrij. Het deel wat kapot is halen ze er natuurlijk uit, dus de pijn die ik voor de operatie had was zelfs meteen weg toen ik wakker werd.

♥ Het is echt zo dat je pijn snel vergeet. Ik kan me nauwelijks nog voorstellen dat er een tijd was dat ik amper nog een kilometer kon lopen, of dat ik een stok nodig had. Ik bedoel, ik weet wel dat dat zo was, maar ik herinner me amper nog hóé dat was.

♥ Ik herinner me sowieso eigenlijk weinig van de tijd rondom de operatie. Sommige details, zoals dat ik zelf op de operatietafel moest gaan liggen, weet ik nog wel, maar in grote lijnen is het een beetje een waas geworden.

♥ Ik wandel weer volop! Er is natuurlijk nooit garantie dat zoiets weer kan na een operatie, maar he, voor de operatie kon ik het ook niet meer, dus het kon alleen maar beter worden. En gelukkig werd het dat.

♥ Toen ik voorafgaand aan de operatie op zoek was naar informatie stuitte ik op de patientenvereniging voor mensen met een afwijkende heupontwikkeling. Ik kende deze vereniging voorheen niet, maar ik heb veel gehad aan de informatie die ze gaven, en intussen ben ik zelf actief voor de vereniging als redacteur!

♥ Van tevoren zag ik vooral op tegen het herstellen, maar achteraf viel dat eigenlijk alles mee. Het lastigste: zes weken lang braaf twee krukken blijven gebruiken terwijl het zo goed ging. Maar het is gelukt, ik kán best geduld hebben als het echt moet.

♥ Voor het eerst in mijn leven loop ik kaarsrecht zonder zooltjes in mijn schoenen, want ook mijn beenlengteverschil is helemaal weg.

♥ Ik ben blij met het ijzer in mijn lijf! Voordat ik me naar het ziekenhuis liet verwijzen heb ik het ontkend, ik heb er wat traantjes om gelaten en ik heb er (te) lang mee doorgelopen, maar toen die knop eenmaal om was kon het me ook niet snel genoeg gaan. En achteraf vraag ik me af waarom ik niet eerder iets liet weten. Ik heb mijn leven terug, zo voelt het echt.

Op naar nog heel wat jaren samen!