Kijk, dat Nina een schatje is en er fantastisch uit ziet is natuurlijk algemeen bekend. Negen van de tien mensen krijgen ook spontaan een babystemmetje als ze haar zien. Tot zo ver prima, Nina geniet van alle aandacht en ik kan er wel om lachen. Maar sommige vragen en opmerkingen…

Aah, wat een schatje, wat kost die?
Sorry? Wat laat jou denken dat ik mijn hond wil verkopen? Ze is onbetaalbaar, onvervangbaar en gaat nog niet weg voor een miljoen. Ik vraag toch ook niet uit het niets wat jouw kind kost?

Is dat de hoofdprijs?
Als ze met ons mee is met de kinderspellen van Lief. In dezelfde categorie: ‘Ik zou de hond nemen’ (als het kind zijn prijsje uitzoekt), ‘kun je die ook winnen?’ of ‘hoeveel moet ik betalen om die te kunnen kiezen?’. Zucht.

Werkt die op batterijen?
Nope, en er zit ook geen aan/uitknop op. En nee, dat vind ik niet vervelend.

Wat een lief hondje! Ruilen tegen een pakje knalerwten?
Een random iemand. Op straat. Zomaar. En ik ben er van overtuigd dat de persoon die het vroeg niet gedronken had of stoned was. Maareh, wat denk je zelf?

De meeste mensen zijn heel leuk hoor. En ik ben me heus niet alleen maar aan het ergeren aan mensen die zulke dingen zeggen. Maar de meeste mensen die zo’n opmerking maken vinden zichzelf heel grappig en denken dat ze de eerste zijn die de, in hun ogen enorm goede, grap maken. Helaas.

Wat is het domste wat ze over jouw huisdier gevraagd of gezegd hebben?