Gelezen: Een middag aan zee van Marianne en Theo Hoogstraaten

Veertien jaar geleden verdween Magda’s dochtertje op een overvol strand. Haar verdwijning is nooit opgelost en Magda heeft grote moeite het verleden af te sluiten. Dan krijgt Magda een mysterieuze mail van iemand die zegt dat ze het verleden moet vergeten omdat de waarheid te verschrikkelijk zou zijn.De politie ziet het bericht als nieuw bewijs, en heropent de zaak. Nieuwe mails en aanvullende getuigenverklaringen rakelen het verleden op, en Magda raakt steeds meer geobsedeerd door de vermissing van haar dochter. Wie is de mysterieuze mailer? Wat houdt hij verborgen? En weet haar familie misschien meer?

Een middag aan zee begint met een spannend proloog waardoor je meteen in het verhaal wordt gezogen. Wat is er gebeurd met Angela, de dochter van Magda?
Gaandeweg het verhaal wordt steeds meer duidelijk over de mysterieuze mailer en wat de ware toedracht is van het verhaal. Het blijft vooral spannend doordat je gewoon wil weten wat er met het meisje gebeurd is, maar ik vond eigenlijk dat er in het verhaal zelf maar weinig gebeurde. Het kabbelde een beetje voort en stukje bij beetje kreeg je als lezer iets meer informatie, wat maakte dat je toch door wilde blijven lezen.
De uiteindelijke ontknoping vond ik een beetje een anticlimax, en het einde van het boek vond ik toch wat teleurstellend eigenlijk.
De schrijfstijl lag me eigenlijk ook niet zo. Het boek is geschreven in de derde persoon. Daar heb ik normaal geen problemen mee, maar er was iets waardoor ik af en toe moeite had om mijn aandacht erbij te houden.
Alles bij elkaar maakt het geen topper. Slecht was het zeker niet, en ik zeg ook niet dat het lezen van dit boek tijdverspilling was, maar laaiend enthousiast ben ik ook niet. Het is zeker een leuk boek voor tussendoor. Ik had dan af en toe moeite om mijn aandacht erbij te houden, maar dat is voor het verhaal ook niet per se nodig. Het is geen ingewikkeld verhaal waar je continu je hoofd over breekt, en dat is ook best eens lekker om te lezen.