Iets met een jong hertje en een bevroren vijver

Goed, enthousiast als ik ben struin ik de laatste dagen regelmatig het internet af, op zoek naar rolschaatsen. De eerste trainingen zou ik wel het een en ander kunnen lenen, maar het zelf hebben is natuurlijk veel leuker.
Zo stuitte ik vorige week op een prima paar, in goede staat want ze werden verkocht omdat de eigenaresse er nooit aan toe was gekomen om ze te gebruiken. En nog in de buurt ook, daar was ik blij mee want ik wilde wel graag passen.
Zo stond ik vorige week op de stoep bij een onbekende om mijn nieuwe vrienden op te halen. Dat ging ongeveer zo:
Ik pak ze op van de grond. Wow, ze zijn best zwaar als ik ze vergelijk met mijn inlines. De verkoopster vraagt of ik op de bank of op de stoel wil passen. De stoel, die is wat hoger, dus dan kom ik vast gemakkelijker overeind. Maar de stoel staat wel op de gladde vloer, zei ze. De bank stond op het tapijt.
Oke, dan de bank. Fijn, ze passen. ‘En nu hard wegrijden,’ zei Lief lachend. Hmm, ja, ik moet natuurlijk wel weten of ik er ook mee kan bewegen. Een onwennig stapje op het tapijt volgde.
Ik denk aan jaren geleden. Mijn laatste paar rolschaatsen ruilde ik in voor inlines toen ik een jaar of tien was. Omdat ik rolschaatsen te makkelijk vond, kun je nagaan!
Het tapijt ging nog, maar toen moest ik er aan geloven. De gladde vloer op. Zo, die is echt glad! Ik lijk Bambi wel, op dat ijs. Wiebeldewiebel, maar wonder boven wonder bleef ik staan.
Thuis was de vloer een stuk minder glad en was ik meteen een stuk stabieler. In de tuin kom ik zelfs wel aardig vooruit. Die gladde vloer, die we in de sporthal ongetwijfeld ook hebben, went vanzelf. Komt goed!