Gisteren rond twintig over vijf in de ochtend stond ik bruisend van energie en vol goede moed aan de start van de Vierdaagse. Ik had er ontzettend veel zin in.
Een kwartier eerder werden we op het station al als helden onthaald door, ja door wie eigenlijk? Mensen die niemand kende, maar die toch de wandelaars een warm hart toedragen. Dronken studenten, vers uit de kroeg gerold, met de meest bijzondere outfits. Een roze bunnypak, een jongeman met twee piemels op zijn hoofd, je kon het zo gek niet bedenken of je zag het.
Toen we eenmaal gestart waren zagen we nog meer mensen. Lallend werden de high-fives uitgedeeld, werden we toegezongen en kregen we peptalks. Maar ook mensen die niet uit de kroeg kwamen, maar juist speciaal voor ons op een onmogelijke tijd hun bed waren uitgerold, sommigen met de badjas nog aan, om de wandelaars te zien starten. Dat had ik natuurlijk al eens eerder mogen ervaren, maar het blijft ongelofelijk.
Helaas voelde ik tijdens het lopen toch weer dat mijn heup dik en pijnlijk begon te worden. Ik herkende het van de vorige keer. Toen ben ik doorgelopen en heb ik er vervolgens nog maanden last van gehad en heb ik weken met een kruk moeten lopen. Ik ben bang dat mijn heup altijd mijn zwakke plek zal blijven.
Ik heb dan ook de moeilijke beslissing genomen om niet verder te lopen. Het is het me niet waard om alles zover kapot te lopen dat ik er weer maanden, of zelfs blijvend, last van ga houden. Dus stapte ik in de bezemwagen. Je bandje moeten ze dan meteen afknippen en innemen, geen weg terug. Het schijnt wel eens te zijn gebeurd dat iemand zich een paar kilometer verder heeft laten rijden en vervolgens op een onbewaakt moment weer uit is gestapt om verder te lopen. Ik snap dat niet, ben je dan trots op jezelf?
Ik ben dus zomaar, uit vrije wil, zonder dwingend advies van een arts gestopt, en weet je wat? Ik heb er vrede mee, het is goed. Misschien is dit wel gewoon niet voor mijn benen weggelegd. Waar ik het de vorige keer ontzettend moeilijk had en bijna een hele dag gehuild heb, had ik er nu minder moeite mee. Hoewel ik natuurlijk wel een traantje heb gelaten hoor, het blijft een rotbesluit. Maar het is goed.
Sterker nog, ik benijd de mensen die morgen en vrijdag in de tropische hitte mogen lopen absoluut niet. De vorige keer had ik bij alles wat ik deed dat stemmetje in mijn achterhoofd, ‘liep ik nog maar, ook al stroomt de regen met bakken uit de hemel’. Deze keer niet. Morgen gaan we heerlijk de verkoeling opzoeken aan het strand, daar is het vast beter dan lopend in de volle zon. Het is goed.
Ik wil hem nog altijd graag een keer uitlopen, een volgende keer zal er ook zeker wel komen. Maar voorlopig, de eerst komende jaren, waarschijnlijk niet. Ik zie wel hoe het loopt. Ooit loop ik hem uit, maar nu even niet. Ik heb geluisterd naar mijn lichaam, en ik ben blij dat het al op de eerste dag gebeurde in plaats van de derde of zelfs vierde.

Die bezemwagen, dat is trouwens ook wel een bijzondere ervaring. Natuurlijk hoop je dat je er nooit in terecht komt, maar als je dan toch uitvalt, dan kun je het maar beter positief bekijken en er het beste van maken.
Het was gezellig in de bezemwagen. Ik zat er samen met een andere uitvaller, iemand van de medische dienst en natuurlijk een chauffeur. Ze kwamen net terug uit Nijmegen waar ze een vol busje uitvallers hadden afgezet.
Ik mocht natuurlijk mee, maar alleen als ik geen haast had. Ze moesten de route van de dertig kilometer nog ‘vegen’. Geen probleem, ik had de hele dag ingecalculeerd, dus natuurlijk had ik alle tijd.
En dan krijg je de meest bijzondere verzoeken. Mensen willen poseren met de bezemwagen. Er was iemand die vroeg of we haar tas een lift konden geven tot Elst, dan zou ze hem daar weer oppikken. Helaas, dat ging natuurlijk niet gebeuren.
Op een gegeven moment stapte er nog iemand in. Een eigenwijze Duitser. We hadden hem al in de gaten, het ging niet zo goed met hem. Hij liep moeilijk, was overduidelijk ontzettend vermoeid, en leek al een paar keer op punt van flauwvallen te staan. Maar iedere keer als hem gevraagd werd hoe het ging, dan ging het prima. Maar later meldde hij toch dat hij mee wilde. Om zich een paar minuten later weer te bedenken, maar dat kon natuurlijk niet.
Zo maak je wat mee. Ook mensen die helemaal niet meeliepen maar toch wel een stukje mee wilden rijden. Ook dat kon natuurlijk niet. De Vierdaagse van een andere kant. Een kant die je niet wil meemaken, maar bijzonder was het wel. Als het dan moet, dan ook maar goed.