Eindelijk was het weekend, er leek geen eind aan de werkweek te komen deze keer. Maar om vijf uur was het zover, ik mocht gaan. Het was heerlijk afgekoeld buiten, er stond een frisse wind. Het was bewolkt, maar af en toe scheen er een voorzichtig zonnetje. Zelfs in de auto was het goed uit te houden. Met op de radio een nummer waar ik vrolijk van wordt, het volume op standje hard en alleen maar groene stoplichten zat ik heerlijk. Maar toen sprongen bij mijn medeweggebruikers de ruitenwissers aan. Binnen een paar seconden was de stortbui losgebarsten.
Misschien was het het nummer op de radio, misschien mijn behoefte om letterlijk even uit te waaien, maar ik zette mijn ramen wijd open en stak mijn arm naar buiten. De regen voelde heerlijk koud aan, en buiten rook het fris, zoals je alleen na een flinke regenbui ruikt. De wind door mijn haar, de regen op mijn hand, het voelde goed.
Op de snelweg ging mijn arm wel naar binnen, met zo’n snelheid doen de regendruppels toch een beetje pijn. Maar de ramen bleven open, en met 120 kilometer per uur ben ik letterlijk helemaal uitgewaaid.