Als kind droomde ik er, zoals zoveel kleine meisjes, van om zangeres te worden. In mijn fantasie droeg ik de mooiste jurken en zong ik de sterren van de hemel. In de praktijk durfde ik helemaal niet. Ja, tot ik een jaar of zes was denk ik, toen had ik iets minder remmingen. En in groepen, dat durfde ik ook wel. Met school, als we maar met de hele klas samen zongen. En in de kerk, daar hoorde je mij er toch niet bovenuit.
In de afscheidsmusical op de basisschool waren er ook een paar rollen waarbij solo gezongen werd. Stiekem wilde ik heel graag zo’n rol. Dat waren ook de wat grotere rollen en dat vond ik hartstikke leuk. Maar toen het erop aan kwam gaf ik me niet op voor zo’n rol. Niet dat ik uiteindelijk met een kleine rol kwam te zitten hoor, sterker nog, ik had er zelfs twee. Maar toch niet die solo die ik eigenlijk wel zou willen. Terwijl klasgenoten die er niet om gaven of eigenlijk helemaal niet solo wilden zingen zich wel opgegeven hadden.
Zo kwam het dat het nu denk ik een jaar of twintig geleden is dat ik voor het laatst in het bijzijn van anderen ‘solo’ heb gezongen en langzaam was de drang om te zingen naar de achtergrond verdwenen. Tot ik een jaar of vijftien was. Ik zong graag met de radio mee, als niemand het hoorde uiteraard, en eigenlijk vond ik dat het best goed klonk. De wens om te zingen keerde een beetje terug. De mooie jurken uit mijn vroegere fantasie had ik ingeruild voor hippe kleding, het podium werd een bar. Dat leek me wel wat, als bijbaan zingen in verschillende bars. Ik ging niet veel uit, dus wist ik veel. Maar goed, ook dat heb ik natuurlijk nooit gedurfd. Zelfs de karaoke heb ik nooit aangedurfd.
Inmiddels weet ik natuurlijk wel dat ik nooit een bekende zangeres ga worden. Maar een aantal jaar geleden kwam wel het idee van zangles in me op. Een vriendin van me had ook zangles gehad, en was er erg tevreden over. Het leek me wel wat, gewoon om eens gedaan te hebben. Ik hoef er niet meer zo nodig mee op te treden, maar ik zou het wel leuk vinden om in ieder geval een beetje te leren zingen. Want toen ik een jaar of vijftien was vond ik mezelf best oke, maar nu ben ik daar niet meer zo zeker van.
Ik ben gaan rondkijken in de omgeving wat de mogelijkheden waren, en al snel had ik iets gevonden. Alleen door omstandigheden is het er nooit van gekomen om ook daadwerkelijk die stap te zetten. Toch heb ik het opgenomen als doel in mijn Day Zero Lijst, omdat ik het nog steeds wel wilde.
Zoals ik een tijdje terug al schreef zit ik de laatste tijd veel op vakantieveilingen. Leuk om te doen, maar zeer verslavend en slecht voor je portemonnee. Opeens kwam hij voorbij in de snelst aflopende veilingen, een online zangcursus, met als hoogste bod een euro. Ik besloot de gok te wagen en bood twee, en ik won. Dus ik ga eindelijk beginnen met de lang gekoesterde zanglessen.
Oke, ik word vast geen professionele zangeres met deze cursus, maar dat hoeft van mij ook niet meer. Ik heb zoveel hobby’s dat ik er niet eens tijd voor zou hebben. Het belangrijkste vind ik dat ik eindelijk ga doen wat ik al lang wilde. Dat ik beter ga leren zingen, ook al is het dan een online cursus. En dat ik weer een doel op mijn lijstje kan afstrepen. Omdat het nooit te laat is om te gaan doen wat je graag wil. En misschien bevalt het wel zo goed dat ik ooit, als ik tijd heb, toch eens ‘echte’ zangles ga nemen.