Eén van de ‘bijwerkingen’ van HSP zijn is dat ik emotioneel incontinent ben. Ik wou dat ik die term zelf verzonnen had, want ik vind hem geniaal. Helaas heb ik hem toch ergens anders gehoord, al weet ik niet meer waar.
Al sinds mijn kindertijd huil ik ontzettend snel en zonder daar enige controle over te hebben. Toen ik eenmaal ontdekte dat ik HSP ben kon ik dat eindelijk plaatsen. Het snelle huilen heb ik altijd gezien als iets verschrikkelijks, en eigenlijk vind ik dat nog steeds.
Ik huil dus heel snel, soms voel ik de tranen al prikken als ik een zielige reclame over dierenmishandeling op de televisie zie. Maar natuurlijk ook om verdrietige berichten, ruzies, emoties van anderen, etc. Ik kan ook huilen om mooie ontroerende dingen zoals een geboorte of een huwelijk.
Het heeft me vroeger erg in de weg gezeten. Ik ben veel gepest, en mijn pesters hoefden niet veel moeite te doen om me aan het huilen te krijgen. En dat maakte het natuurlijk niet beter.
Ook nu ik wat ouder ben heb ik nog wel eens echt last van het snelle huilen. Vooral omdat het nog wel eens over kan komen als huilen omdat ik mijn zin niet krijg, terwijl het dat helemaal niet is. Snel en gemakkelijk huilen kan heel erg vervelend zijn.
De opdracht van vandaag was te schrijven over iets wat me aan het huilen maakt. Dat kan dus van alles zijn. Mooie dingen, ontroerende dingen, verdrietige dingen, boosheid, frustratie, vermoeidheid, etcetera. Als ik moe ben vliegen de tranen me nog sneller aan.
Vervelend, maar aan de andere kant, ik heb er wel mee leren leven. Ik huil misschien snel, maar ik heb wel gevoel. En dat laat ik, al dan niet gewenst, wel mooi zien!