Beste S.,

Een jaar of twee geleden zou ik misschien nog ‘lieve’ bovenaan de brief hebben geschreven. Ik heb je leren kennen via Lief. Ik vond je meteen aardig, maar zoals bij iedereen moest ik even de kat uit de boom kijken. Al snel kwam er meer en dieper contact. We deelden best veel, hobby’s en interesses. Misschien was het hierdoor dat we meer naar elkaar toe trokken.
We werden vriendinnen, tenminste, zo voelde ik dat. Lief en ik kwamen vaak bij jullie over de vloer, het was meestal gezellig bij jullie. Ik laat niet snel mensen zo dichtbij me komen dat ze me kunnen kwetsen, maar jou liet ik toe.
Niet altijd, jullie hadden ook jullie problemen, en ik vond het wel eens moeilijk om daar mee om te gaan. Soms kreeg ik er letterlijk hoofdpijn van. Was dat achteraf al een signaal? Ik weet het niet, maar ik wilde er voor jullie zijn. Je kon je verhaal bij me kwijt, en daar maakte je regelmatig gebruik van. Andersom had ik ook het gevoel dat ik met jou goed kon praten.
Je had wel eens problemen met iemand. Vrienden waar je opeens grote bonje mee had. Maar je wist het altijd uit te leggen, het lag aan de ander, niet aan jou. Ik geloofde dat. Wat had ik voor reden om je niet te geloven? Met ons ging je toch ook nog normaal om?
Tot dat ene moment. Er waren weer eens wat problemen bij jullie. Ik had het allemaal meegekregen, we waren tenslotte bij jullie toen het probleem ontstond. We wilden graag helpen, en nadat we jullie voor een paar dagen op jouw verzoek met rust gelaten hadden, kwamen we even kijken hoe het met jullie ging. Dat was het moment waarop je alles kapot gemaakt hebt. Je hebt Lief de deur gewezen. Dingen verweten die nergens op sloegen.
In eerste instantie had ik nog wel begrip voor je. In die zin lijken we op elkaar, jij bent ook een opkropper. En dat komt er een keer uit, en in zo’n uitbarsting zeg je soms dingen die je niet meent. Ik verwachte dat je nog wel contact op zou nemen om dat uit te leggen. Om te laten weten dat je het niet zo bedoeld had.
Dat dit moment uitbleef heeft me het meest gekwetst. Ja, ik weet dat je gezegd hebt dat het niets met mij te maken heeft. Maar als ik kijk naar hoe je je andere vrienden behandeld hebt, en hoe je nu Lief behandeld hebt, dan besef ik dat het de volgende keer wel degelijk aan mij kan liggen. Volgens jou. Je gebruikt je vrienden alsof ze speelgoed zijn. Heb je even geen zin in ze, dan schuif je ze aan de kant. Dan mogen ze weer opdraven als je ze weer nodig hebt.
Dat anderen daar in trappen moeten ze zelf weten, maar ik niet meer. Helemaal goed zal het nooit meer komen. Mocht je het ooit nog goed willen maken dan zal ik je niet negeren. Maar een vriendschap met jou, daar heb ik geen vertrouwen meer in.
Gefeliciteerd! Het is je gelukt, je hebt me weer met beide benen op de grond gezet. Je hebt me weer laten zien hoe hard mensen elkaar kunnen laten vallen.
Gelukkig heb ik jou niet nodig om gelukkig te zijn. Ik heb genoeg aan de mensen die al jaren dichtbij me staan. Je bent niet de eerste die me kwetst en je zal vast ook niet de laatste zijn. Ik laat me er niet van weerhouden om toch nieuwe vriendinnen te maken. In het begin heb ik je gemist. Nu weet ik alleen maar dat ik betere vriendinnen verdien.
Bedankt voor de tijd waarin het nog wel leuk was. Ik wens je alle goeds in het leven, maar wel zonder mij.