Zoals ik eerder geschreven had ben ik na veel enthousiaste verhalen eens begonnen met postcrossing. In eerste instantie wilde ik maar één kaart tegelijk sturen in het begin, even de kat uit de boom kijken, meer kan altijd nog. Maar helaas, het liep een beetje anders dan gepland.
Het eerste kaartje wat ik stuurde ging naar Amerika. Je zou denken dat een kaartje dan niet zo lang onderweg is. Na drie weken begon ik toch wat ongeduldig te worden. De ontvanger van het kaartje was vier dagen geleden nog online geweest, maar heeft mijn kaart niet geregistreerd.
Op goed geluk heb ik maar een tweede adres aangevraagd. Rusland zou het deze keer moeten worden. Vol goede moed stuurde ik mijn tweede kaart en wachtte ik op het bericht dat de kaart ontvangen was. En ik wachtte. En ik bleef wachten. Na nog een maand had ik er genoeg van en heb ik maar een derde adres aangevraagd. Driemaal is scheepsrecht, maar ik had al wel besloten dat ik ermee zou stoppen als het weer niet goed zou gaan.
Naar Duitsland zou hij gaan. Dat kan toch niet moeilijk zijn? En inderdaad, na ongeveer een week kwam eindelijk het verlossende bericht: mijn kaartje was aangekomen en geregistreerd. Omdat mijn eerste kaartje op zijn bestemming is aangekomen ga ik nu ook mijn eerste kaart krijgen. Ik ben benieuwd waar hij vandaan zal komen. Als ik hem heb laat ik het zeker even weten.
De allereerste kaart die ik naar Amerika had gestuurd is inmiddels na twee maand ‘expired’. Volgens mij houdt dat in dat hij niet meer aan gaat komen, of in ieder geval niet meer geregistreerd kan worden. De tweede kaart, naar Rusland is nu een ruime maand onderweg. Ik verwacht dat die ook gaat aflopen. Jammer, maar het is niet anders.