Alweer een tijdje geleden schreef ik dat ik me had aangemeld als bloeddonor na een verandering in de regels. Omdat ik de grote controle al veel eerder eens had gehad kon ik al vrij snel een afspraak maken voor een check en mijn eerste donatie, maar toch duurde het nog even voordat ik daadwerkelijk kon komen.

Begin januari had ik mijn afspraak staan, en ik had er oprecht zin in, maar helaas werd ik hartstikke verkouden. Je moet minimaal twee weken klachtenvrij zijn voordat je mag komen, dus dat ging hem niet worden. Je wordt dan een tijdje geblokkeerd, en ongeveer een maand later kon ik een nieuwe afspraak maken. Vol goede moed maakte ik die en… ik werd weer verkouden. Goed, drie keer is scheepsrecht, dus toen het weer kon maakte ik een nieuwe afspraak. Ik had gelukkig nergens last van, maar omdat het gekozen moment me toch niet helemaal goed uitkwam wilde ik hem verzetten. Wat bleek? De afspraak was gewoon verdwenen. Zonder reden overigens, ze wisten bij Sanquin ook niet hoe dat gebeurd was, dus ik kon gewoon een nieuwe afspraak maken.
En zo stond ik uiteindelijk dan toch bij de bloedbank voor mijn allereerste keer bloed doneren. Omdat het de eerste keer was moest ik eerst naar de arts voor een controle, de volgende keer gaat dat gewoon de reguliere controle bij de assistent zijn. Alles was gelukkig in orde, en toen was het zover.
Ik mocht plaatsnemen op één van de stoelen en er zou iemand bij me komen om alles aan te sluiten. Nou zei ik geloof ik al eens dat ik lastig te prikken ben, en dat bleek inderdaad. Drie mensen kwamen even voelen of er een geschikte ader te vinden was. Ze maakten het wel spannend hoor. Ze ging het proberen, maar kon niet beloven dat het raak zou zijn. Er werd tenslotte een dikkere naald gebruikt dan bij een normale bloedafname. Slik. Bij een normale bloedafname gebruiken ze meestal het dunste naaldje wat ze hebben. Logisch wel dat dit een dikkere moet zijn, maar daar had ik van tevoren niet over nagedacht. Niet dat ik het dan niet gedaan had hoor, maar toch.
Gelukkig lukte het, en na zes minuten (ze willen maximaal twaalf, dus dat ging heel goed) was mijn zakje vol.
Ik werd goed verzorgd, er werd me een cappuccino en een krentenbol gebracht en ik moest nog even rustig blijven zitten. Het viel me alles mee, ik voelde me prima. Niet licht in het hoofd, niet duizelig, niets aan de hand. Als je opstaat willen ze graag dat je nog even aan een tafeltje gaat zitten met iets te drinken of iets te eten, en als het goed met je gaat mag je gaan. Ik dronk dus nog een flinke beker water, met een chocolaatje, en dat was dat. Mijn eerste bloeddonatie is een feit.

Ben jij bloeddonor?