Frankrijk, 1714. Als Adeline LaRue wordt uitgehuwelijkt, smeekt ze om meer tijd en een leven in vrijheid. Haar wens gaat in vervulling, maar tegen een vreselijke prijs. Addie zal eeuwig leven, en is gedoemd te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet. Zelfs haar ouders vergeten hun dochter op slag en jagen haar hun huis uit. Ontheemd en alleen begint Addie aan een betoverend avontuur dat eeuwen en continenten omspant. Van de achttiende-eeuwse salons van Parijs tot de straten van het moderne New York: Addie leert overal overleven. Maar terwijl haar tijdgenoten de geschiedenisboeken in gaan, blijft Addie onopgemerkt bestaan. Dag na dag, jaar na jaar. Tot ze op een dag een boekhandel in stapt en iemand haar voor het eerst in driehonderd jaar herkent…

Dit boek is een tijdje geleden heel erg gehyped, en ik was erg benieuwd naar het boek. Was het de hype waard? Mwah. Was het mooi? Zeker!
Addie LaRue wordt door iedereen vergeten zodra ze uit het zicht verdwijnt, maar ze leeft eeuwig. In al die eeuwen maakt ze veel mee. Ze ziet de mensen waarvan ze hield sterven, ze ziet het dorp waar ze opgroeide veranderen, ze maakt oorlogen mee en ze ziet de hele wereld. Het verhaal is niet spannend, of eng, bij vlagen vond ik het zelfs een beetje langdradig, maar toch was er iets waardoor ik wilde blijven lezen, toch was het een goed verhaal.
Het werd wat interessanter en meeslepender vanaf het moment dat ze Henry ontmoette. De reden dat hij haar wel herkende had ik eigenlijk al vrij snel geraden, maar dat deed niet af aan het verhaal. En dan zijn er nog de plotwendingen. Hoewel, dat is een groot woord misschien, het gaat niet om momenten waarop het verhaal op een verrassende manier opeens een heel andere kant op gaat. Meer kleine verrassinkjes, die je als lezer niet per se aan ziet komen omdat je zo met Addie meeleeft door het boek. En de laatste hoofdstukken braken mijn hart een beetje.
Je leest in verschillende tijden, soms ver in de geschiedenis, vanaf het moment dat het begon, en soms in het heden. Dat is in het begin even wennen, maar het is al snel duidelijk waarom dat is, en het went snel. Daarnaast zijn er stukken vanuit het perspectief van Henry, hoewel je het meeste vanuit Addie leest. Dat is soms even schakelen, maar uiteindelijk komt alles samen.
Het is best een dik boek, maar doordat het zo vlot wegleest merk je dat eigenlijk niet zo. Het is fijn geschreven en makkelijk leesbaar. De personages sluit je in je hart. Ja, allemaal, ook degene die alles veroorzaakt heeft.
Ik vond het al met al een fijn boek om te lezen. Een beetje overhyped misschien, maar zeker een aanrader. Het is geen vrolijk verhaal, maar het is niet deprimerend geschreven. En het is vooral een mooi en ontroerend verhaal, met verschillende belangrijke thema’s die een plekje krijgen in het boek, oorlog, homoseksualiteit, zelfmoord, maar allemaal niet prominent of opdringerig. Ze horen gewoon helemaal bij het verhaal.

_{De link in deze post is een affiliate link. Zie mijn disclaimer voor meer info.}