In Shaker Heights, een rustige, progressieve plaats in Cleveland, is alles minutieus gepland. Van de lay-out van de straten tot de kleur van de huizen en de succesvolle levens van de bewoners Niemand belichaamt deze principes beter dan Elena Richardson. Totdat Mia Warren, kunstenaar en alleenstaande moeder, en haar puberdochter Pearl niet alleen een huis van de Richardsons huren, maar ook een belangrijk onderdeel van de familie worden.
Wanneer vrienden van de Richardsons in een lastige voogdijzaak belanden, komen Mia en Elena lijnrecht tegenover elkaar te staan. Elena vertrouwt Mia en haar motieven niet en is vastberaden om de geheimen uit Mia’s verleden op te rakelen. Maar haar obsessie komt haar duur te staan.

Naar aanleiding van alle lovende recensies had ik dit boek al een hele tijd in huis, maar het trok me toch niet genoeg om het te lezen. En eerlijk, ik vind al die lovende recensies nogal overrated.
Niet dat het een slecht boek is hoor. Integendeel zelfs. Het verhaal op zich vond ik eigenlijk best saai, maar door het eerste hoofdstuk, waarmee je eigenlijk begint met het einde, wilde ik toch doorlezen, en dan heb je het als schrijver goed gedaan vind ik. Halverwege wordt het overigens wel interessanter, er worden steeds meer dingen duidelijk en er gebeurt meer.
Shaker Heights is eigenlijk een beetje eng, veel te perfect, en dat is natuurlijk precies de bedoeling. Dat beklemmende gevoel weet de schrijfster goed neer te zetten. Ik kan de huizen en de mensen bijna voor me zien. Ook de personages zijn erg goed neergezet. Je leert ze steeds beter kennen.
Het einde was uiteindelijk niet bevredigend. Voor mij in ieder geval. Ook hier geldt: niet slecht, maar gewoon niet echt mijn ding. Te veel losse eindjes, te veel vragen, te veel ‘en hoe gaat het nu verder met…?’
Dus al met al, zeker geen afrader, maar ik weet niet zo goed aan wie ik het aan moet raden. Misschien vind jij het juist wel fantastisch.