Met mijn ogen nog half in de slaapstand stap ik in de trein. Wat is het nog vroeg! Minstens een half uur eerder dan mijn normale vertrektijd.
Ik zoek een plekje uit en probeer een prettige houding te vinden. Dromerig sluit ik mijn ogen en wacht ik op de schokkende beweging die mij vertelt dat we rijden. Om ze vervolgens bij het eerste geluid weer langzaam open te doen.
Zo kom ik tot de conclusie dat er niets veranderd is. Ik reis al ruim twee jaar niet meer regelmatig met de trein, en ik kan het nog steeds niet: slapen in de trein.
Ik bedoel maar, ik moet een half uur eerder weg dan wanneer ik met de auto zou gaan, ik betaal me scheel en dan kan ik ook nog niet eens gebruik maken van het enige voordeel dat de trein mij biedt, dat ik niet op de weg hoef te letten.
Ik zucht een keer en denk terug aan de jaren waarin ik nog wel regelmatig in de trein zat. ‘S morgens vroeg, ’s avonds laat, als je op uiteenlopende tijdstippen reist kom je nog wel eens mensen tegen die wél kunnen slapen.
Ik denk aan ‘de snurker’, een man op leeftijd die zo hard zaagde dat het aan de andere kant van de coupe te horen was. Ik denk aan ‘de gaper’, die redelijk knappe, jonge vent die heel oncharmant met zijn mond open tegen het raam lag. Ik denk aan ‘de kwijler’, een dame die nog een stapje verder ging dan met open mond slapen. En ik denk aan ‘de kletskous’, een meisje van een jaar of tien, die een uitgebreide speech gaf in haar slaap. Stuk voor stuk mensen die ik tijdens mijn treinreizende leven ben tegengekomen.
Ik moet er even om glimlachen en ik vraag me meteen af hoeveel mensen er eigenlijk hun station voorbij zijn gereden terwijl ze slapen. Ik geloof dat ik het niet zo erg vind om niet te kunnen slapen in de trein.