Beestenboel

Nemo, de zelfmoordvis

*Er klinkt een vreemd geluid, waarschijnlijk van beneden*
“Ik hoor iets, wat was dat?”
“Zzz… huh?” *nogmaals geluid* “He, wat was dat?”
“Ik heb geen idee…”
Duizend dingen schieten door mijn hoofd. Er viel iets om. Maar wat dan? Het kwam van buiten. Nou, het klonk anders toch echt alsof het van beneden kwam. Er zal toch niemand in huis zijn? Nee, dat kan niet, ik heb zelf de deur op slot gedaan. Wat was het dan? Ik legde me erbij neer dat we er pas de volgende ochtend achter zouden komen. Of helemaal niet. Het bleef verder stil. Tot…
“Daar was het weer, wat kan dat nou zijn?”
*Geen reactie*
Ik had niet zo’n behoefte om op te staan en beneden te gaan kijken, dus ik liet het maar voor wat het was. De rest van de nacht hoorde ik geen vreemde geluiden meer, het bleef stil.

De volgende ochtend
Ik stond op toen de wekker ging, het geluid was ik al lang weer vergeten. Zoals iedere ochtend begon ik met een plas, om vervolgens door te lopen naar de vissen voor hun ontbijt. Ik keek naar de bak, wreef nog een keer de slaap uit mijn ogen, maar he, ik zag toch echt maar één vis. Dat was op zich vreemd, want zo enorm is de bak niet, en hij staat ook niet vol met dingen waar een goudvis zich in zou kunnen verstoppen.
Opeens herinnerde ik me het geluid weer. Het zal toch niet? Een blik op de vloer zei me ‘oh jawel, het zal wel degelijk’. Onze Nemo had die nacht zelfmoord gepleegd door uit de kom te springen. Het arme beestje, wat een nare, benauwde dood zal dat geweest moeten zijn. Brr.

14 gedachtes over “Nemo, de zelfmoordvis”

Klets gezellig mee

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.