Vorige week ben ik voor het eerst met mijn heup naar de fysiotherapeut geweest. Ik wil natuurlijk zo snel mogelijk weer goed kunnen lopen, en ik kan zelf wel een aanpak bedenken, maar aangezien ik er toch voor verzekerd ben kan ik beter de hulp inroepen van iemand die ervoor geleerd heeft.
De fysiotherapeut gaf eigenlijk hetzelfde aan als de arts ook had gezegd: domme pech. De klachten waren overbelastingsklachten. Een oorzaak was er niet aan te wijzen. Ik had geen nieuwe schoenen, ik had tijdens het trainen nergens last van, ik had me niet verstapt en heb netjes afgewisseld tussen de beide kanten van de weg, dus het hoogteverschil kan het ook niet geweest zijn. Echt pech dus, had iedereen kunnen overkomen.
Als ik wilde sporten dan mocht dat wel, maar ik mocht absoluut geen beenspieroefeningen doen. Ook lopen moest ik zoveel mogelijk beperken, en als ik langere stukken wilde lopen, zoals even winkelen, dan moest de kruk echt mee. Ik heb een massage gehad, dat voelde op zich niet vervelend, en heeft het volgens mij ook wel tot rust gebracht. Een week later moest ik terugkomen.
Vandaag dus. Het gaat intussen stukken beter. Ik heb niet meer constant pijn, alleen als ik echt langer achtereen op de been ben dan voel ik het wel. Ook bij het tillen, als er meer gewicht op drukt, dan voel ik het nog wel. Gisteren heb ik voor het eerst wat verder gelopen zonder kruk. Niet omdat ik eigenwijs was, maar omdat ik hem vergeten was. Het ging goed en vrijwel pijnloos.
Het was vanmiddag ook veel minder opgezet, maar nog wel wat hard. Mijn heup is opnieuw los gemasseerd, en natuurlijk heb ik mijn brandende vraag gesteld. Wanneer zou ik weer wat mogen lopen? Het antwoord viel me reuze mee: vanavond al, als ik maar rustig aan zou beginnen. Eerst vijf minuutjes, dan een keer tien, en zo rustig opbouwen. Daar ben ik al lang blij mee. Naar de beenspieroefeningen heb ik niet gevraagd. Zo’n ramp vind ik dat niet dat die niet mogen. Dat komt wel weer. Ik mag weer lopen. Zonder kruk!