Het plan was goed. Om kwart voor acht bij de start zijn, nog even een bak koffie drinken, en dan konden we vertrekken. Vijfentwintig kilometer zouden we lopen, een voorzichtige training voor de Vierdaagse en de Run for Kika.
Vol goede moed vertrokken we, om kwart voor negen pas, want het was iets later geworden dan gepland. Het eerste deel ging ook goed. Het was een mooie tocht, door de bossen vlak over de Duitse grens. Het was behoorlijk heuvelachtig, wat het zwaar maakte, maar ook een voldaan gevoel gaf. Het zal de laatste keer niet zijn dat we heuvels tegen zullen komen.
Maar na de eerste rustpost ging het mis. We waren nog heerlijk aan het lopen, voornamelijk achter de meute aan, en dat is ook wat er waarschijnlijk fout gegaan was. Op een gegeven moment zagen we de volgende rustpost. Maar dat bleek niet de tweede, en zelfs niet de derde post te zijn, maar al de laatste. Toen bleek dat we eigenlijk ook uit tegengestelde richting hadden moeten komen hadden we al door dat we ergens de meute hadden moeten verlaten. We hebben ergens een afslag gemist, en zo hebben we per ongeluk een kleine tien kilometer afgesneden.
Het was maar even een teleurstelling. Het was jammer, we hadden vijfentwintig kilometer gepland, en dan is het wel zonde om zoveel kilometers te missen. Maar aan de andere kant, het was natuurlijk heerlijk weer, en we wilden allebei nog wel het een en ander doen in de middag, dus eerder terug was eigenlijk ook niet zo erg.
Hoeveel we uiteindelijk echt gelopen hadden weet ik niet precies. Ik heb ook geen routekaartje kunnen maken op afstandmeten.nl, want niet alle bospaadjes en dergelijke waren te vinden. Maar naar schatting was het een ruime vijftien kilometer. Niet zoveel als gepland, maar het gaf toch een voldaan gevoel.
Bij gebrek aan een plaatje van de route heb ik wel een andere foto, van de ‘souvenir’ die ik heb opgelopen. Is hij niet prachtig? Ik ben bang dat het mijn eigen schuld is geweest. De schoenen waarop ik liep hadden al een tijdje dienst gedaan, en begonnen al flink te slijten. Ik zal maar geen foto plaatsen van hoe mijn schoenen er nu uit zien. Die waren er erger aan toe dan mijn hak.
Inmiddels is deze lekgeprikt en afgeplakt, mijn voet zal het wel overleven. Maar hieruit blijkt wel weer dat ik toch echt eens op zoek zal moeten naar nieuwe schoenen om op  te lopen.
Al met al was het een leuke tocht om te lopen, het was een mooi gebied, en het is goed om ook eens te trainen op onverharde paden en in heuvelachtig gebied. Ik heb bij de tocht ook meteen een wandelboekje aangeschaft, waarin ik mijn officiele gelopen kilometers kan bijhouden. Mijn eerste stempel is binnen, maar om mezelf niet het gevoel te geven dat ik gesmokkeld heb, heb ik ook maar vijftien kilometer ingevuld. Op naar de volgende stempels.