Een willekeurige zondagavond, we liepen in het donker terug naar huis en zien een teckeltje een beetje verloren rondlopen. Geen eigenaar te zien, en helaas ook geen halsbandje. In eerste instantie liep ze bij ons weg, maar even later kwam ze toch bij ons en konden we haar zelfs optillen.

Maar ja, wat dan? Onze eerste actie was aanbellen bij de mensen op de hoek, die een soortgelijk hondje hadden. Maar nee, dit was niet hun hondje. Ze hadden ook geen idee wie er nog meer zo’n hondje had. We liepen nog een rondje door de wijk, maar niemand die op straat was herkende het hondje.
Dan de dierenambulance maar, we konden natuurlijk niet zomaar een vreemde hond opnemen. Zij hadden geen wagen beschikbaar om het beestje op te halen, dus werden we doorverbonden naar de politie, want dan moest die komen. Dat bleek nog niet zo makkelijk, de politie gaf meteen botweg aan dat zij daar helemaal geen tijd voor hadden en niet gingen komen. We kregen nog wel de tip om het hondje op social media en Amivedi te delen, maar dat was natuurlijk geen directe oplossing.
We hebben het hondje toch maar meegenomen naar huis, want je laat zo’n beestje natuurlijk ook niet alleen over straat zwerven. Het was gelukkig niet koud, dus ze kon even in de tuin, en we gaven haar water. Eten durfden we niet goed, je weet nooit of ze een allergie ofzo heeft. Ze leek in ieder geval nog niet lang los te lopen, en was ook niet bekend op Amivedi. Het was geen hongerig of ondervoed hondje.
De buurvrouw, die we ondertussen ook ingelicht hadden, kwam even kijken of ze het hondje herkende, en ik hing voor de tweede keer met de dierenambulance aan de telefoon. Ja, het was natuurlijk heel vervelend dat de politie niet wilde helpen, maar ze hadden echt geen wagen om de teckel op te halen. Het enige wat ze konden doen is me nogmaals doorverbinden met de politie, want die hadden zorgplicht en waren verplicht om haar op te halen.
De tweede persoon die ik bij de politie sprak was iets welwillender en wilde wel even overleggen. Maar helaas, het antwoord bleef nee. Ze had ook geen tips meer voor ons. De dierenarts dan maar? Die was natuurlijk gesloten in de avond, dus ik werd doorverbonden naar de dierenkliniek in Arnhem.
De buurvrouw herkende het hondje niet direct, maar wist wel iemand die zulke hondjes had. Ze wilde wel even meelopen om het te vragen. Goed, dan hang ik de dierenkliniek, waar ik nog in de wacht hing, wel op, op hoop van zegen dan maar.
Onderweg belde haar man. Hij was hun eigen hondjes aan het uitlaten en kwam twee huilende vrouwen tegen, die… op zoek waren naar een teckeltje. En zo kwam alles toch nog goed. Het hondje is herenigd met haar oppas, het was het hondje van haar dochter. Ze hadden er nog één en ze herkenden elkaar gelijk.
De volgende ochtend stond de vrouw opnieuw bij ons voor de deur, deze keer met een bos bloemen en wat lekkers voor onze eigen hondjes.

Gelukkig kwam alles goed, maar wat is het lastig om hulp te krijgen als je het nodig hebt.