Kort nadat ik dit besloot (en ja, dat was al wel iets eerder dan dat de blog online kwam) kreeg ik toevallig (of niet, ik geloof eigenlijk niet zo in toeval) de vraag of ik een presentatie voor een groepje nieuwe medewerkers zou willen overnemen van een collega. Help!

Ik was kort daarvoor ingewerkt als de back up van de betreffende collega, en daarom de aangewezen persoon om de presentatie voor de nieuwe medewerkers te geven. Ware het niet dat ik nog maar kort daarvoor was ingewerkt en ik überhaupt niet wist dat er een presentatie gegeven werd. En opeens kon ik in het diepe springen. Mijn eerste reactie? Leuk, maar ook eng.
Dat heb ik ook eerlijk aangegeven, en daar was natuurlijk ook alle begrip voor. Ik moest ook niet, als ik het niet wilde doen zou het gewoon een tijdje geschrapt worden en zouden de nieuwe mensen de presentatie alsnog krijgen wanneer mijn collega weer beschikbaar was. Maar dat is ook mijn eer te na en ik vond het wel erg leuk om dat vertrouwen te krijgen, dus voordat ik het goed en wel doorhad had ik al aangegeven dat ik het wel wilde doen.
De eerste keer heb ik er van gedroomd de nacht van tevoren, en dat waren geen rustgevende dromen. Black-outs, te laat komen, niet werkende systemen, moeilijke vragen, alles wat er mis kon gaan kwam in mijn dromen voorbij. Ik heb me meerdere keren van tevoren afgevraagd waar ik aan begon, presenteren over een onderwerp waar ik zelf nog maar kort op ingewerkt ben, ik ben helemaal geen expert! Maar goed, ik weet nog altijd meer dan degenen voor wie de presentatie bedoeld was, en daar hield ik me maar aan vast.
En… natuurlijk ging het goed. Geen verrassing, ik was prima voorbereid, en het enge zat vooral in mijn hoofd. Dat weet ik natuurlijk ook, maar zie dat maar eens los te laten. Maar iedereen was enthousiast en iedereen vond het hartstikke duidelijk. Intussen heb ik de presentatie aan twee groepen gegeven en staat de derde op de planning, en ik merk dat ik er al veel relaxter in sta.
Nou waren dit maar kleine groepjes, en ik zou me ook graag wat comfortabeler voelen voor een grotere groep en/of een groep die minder ‘blanco’ is met betrekking tot het onderwerp. Work in progress dus, maar het begin is er.