Dit is de laatste dag van de dertig dagen challenge, en ik ‘moet’ met jullie een laatste moment delen. Die momenten, dat vond ik eigenlijk de vervelendste opdrachten die er tussen zaten. Ze waren zo vaag, ik kon er maar weinig mee. Maar voor deze laatste keer ga ik er dan toch nog maar één beschrijven.
Zoals jullie bij dag 19 hebben kunnen lezen ben ik tijdens mijn middelbare schooltijd niet op mijn best geweest. Ik deed niet genoeg mijn best, en kon eigenlijk veel meer dan ik deed.
Ondanks dat ik me hier wel akelig bewust van was lukte het me op de een of andere manier niet om het patroon te doorbreken. Dat werd anders toen ik examen moest doen. Ik wist dat het erop of eronder was, en zakken wilde ik absoluut niet. Dat zou falen zijn, zeker omdat ik wist dat ik het eigenlijk wel kon.
Ik heb er dus in de aanloop naar mijn examen hard aan getrokken om het alsnog te kunnen halen, maar het is spannend geweest.
Op de dag van de uitslag zouden de mensen die gezakt waren gebeld worden. Was je na een bepaald tijdstip niet gebeld, dan was je geslaagd.
In de ochtend was ik met mijn moeder gaan winkelen en koffiedrinken, de zinnen verzetten, want ik was toch behoorlijk zenuwachtig. ’s Middags moest ik er dan toch aan geloven.  Thuis zijn om een eventueel telefoontje op te pakken.
Bij iedere keer dat de telefoon overging schrok ik, maar voorlopig was er niets aan de hand. Tot plotseling de telefoon ging en ik wel degelijk een leraar aan de telefoon had.
Helaas, met de huidige cijferlijst zou ik gezakt zijn, ik had net een onvoldoende teveel. Maar… ik had zoveel vakken in mijn vrije ruimte dat ik nog de mogelijkheid had om één van die vakken op dat moment nog te laten vallen, zodat ik een onvoldoende minder had en alsnog geslaagd was.
Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Dag Frans2, ik ben geslaagd!